Kirkjuritið - 01.12.1971, Blaðsíða 87

bikarnum, [-jQgjg þgr gauga Drott-
ns þangað til hann kemur (I. Kor.
' 1 : 26). prec|i kun er yfirlýsing um
' Guð nálgast manninn í Kristi,
°9 þannig er manninum gert fœrt að
na 9ast Guð. Þessi yfirlýsing er gjörð
ancla tilbeiðslunnar. Tilgangurinn er,
þetta leiði til bœnarsamfélags.
|6.g6SSa yfirlýsingu í tilbeiðslunni, er
^ lr f'l bœnar, má lesa i helgunar-
ct3r|inni (The Consecration Prayer) í
nfssunni í Book of Common Prayer.10
e^n befst svo: „Almáttugi Guð, himn-
þ. 1 fQðir, sem af einskœrri miskunn
nn' 9afst oss einkason þinn, Jesúm
gnst' til þess að deyja á krossi til
n Urlausnar oss, og bar þar fram
®lna- algilda, fullkomna og nœgjan-
fórn og fullnœgju fyrir syndir
h s beirnsins, stofnsetti og bauð í
9u guðspjalIi sínu að framborin
eilíf minning dýrmœts dauða
^ans/ allt til endurkomu hans . .
I tta er allt sagt áður en hin eigin-
s bcen hefst: „Heyr oss, miskunn-
Ig1^' f^ðir, vér biðjum þig auðmjúk-
lýsi° ' lsH®urstaSa þessarar yfir-
þ ^n9ar og bœnarinnar er samfélag.
að em al,l.: I'
hafa
^átti
eru ekki fáar kollekturnar, sem
verið samdar á sama hátí: „Al-
so l?' ^u®' sem gafst oss eingetinn
Vo'rt ^'nn Þess taha a sig e®l'
hr . °9 var jafnframt fœddur af
rtiátt0' mey'U: Veit • ■ — Eða: »A|-
á h'U9', ei^' E’uð' sem stiárnar ölIu
þi lrnni °9 jörðu: Heyr þú í miskunn
FyrUi kœnir |ýðs þíns og veit. . ."
®ninni fer yfirlýsing, sem gefur
inn' styrk og allt er framflutt í
bcen
til b^j |
'kun U' Sem vonar- Þetta er Prec,_
e9Qr á allt þetta er litið er Book
of Common Prayer rökrœn í því að
setja predikun eingöngu í messuna,
því að þar er samhengið við predik-
unina fullkomið. Þar er til staðar
söfnuður, tilbeiðsla, bœnargjörð og
samneyti um altarissakramentið.
Segja má að þetta sé nokkuð
þröngt sjónarmið um predikunina.
Vafalaust vœri slík ásökun á rökum
reist, ef predikun nœði aldrei út fyrir
þessi takmörk. Mikilvœgt er þó að
gceta að, hvert sé höfuðeðli predik-
unar, hvar svo sem hun er flutt. Ann-
ars gœti predikunin orðið önnur en
henni er œtlað að vera og bregzt þá
í því að hafa áhrif og er hafnað aí
þeim sökum sem gagnslausri. Á þess-
ari öld höfum við komizt hœttulega
nálœgt þessu ranga mati. Af því
hefir leitt hnignun tilbeiðslunnar. At-
hugum vel, að þarfnist predikunin
samfylgdar tilbeiðslunnar, þa þarfn-
ast tilbeiðslan samfylgdar predikun-
arinnar sem hvatningar. Hér verður
að vera rétt mynstur.11 Sé predikun-
inni ekki gefin nœgur gaumur, mun
tilbeiðslan hjaðna og að síðustu
munu tilbiðjendurnir bregðast. Pred-
ikunin er samofin tilbeiðslu og til-
beiðslan predikun.12 Öðru atriði um
predikun í guðþjónustunni er vert að
gefa gaum. Atferli tilbeiðslunnar
krefst fórnar. Af hendi predikarans
þarf það að vera „skynsamleg, heil-
ög og lifandi fórn". Predikun hans
er fórn. Ekki ósjaldan hafa predikar-
ar kvartað um það, að þessi fórn sé
þreytandi. Afleiðingin hefir þá orðið
sú, að óhcef fórn hefir verið framborin
og borð Drottins flekkað. Hér minn-
umst við þá ásökunar Malaki spá-
manns á hendur prestunum, er þeir
85