Kirkjuritið - 01.12.1971, Síða 24

þegar hann talaði. — Nú hefir okkur
borizt sú sorgarfregn fró Kína, að
rœningjar hafi drepið hann, er hann
eitt sinn flúði ásamt mörgum öðrum
undan Japönum.
Kínverskir predikarar hafa vitan-
lega margs konar forréttindi fram
yfir okkur útlendu kristniboðana sem
predikarar. Ekki aðeins kunna þeir
málið til fullnustu, heldur þekkja þeir
einnig hugsunarhátt fólksins og geta
talað á likingamáli þess.
Hún varS mér til blessunar
Herborg er að því spurð, hvort hún
búi ekki yfir einhverri endurminningu,
sem verði öðru ofar í huga.
— Þœr eru svo margar konurnar,
sem koma upp i hugann, segir hún,
— þegar farið er að hugsa til baka.
— Þó held ég, að ein kona komi
mér oftast í hug. Hún var bláfátœk
og ekkja eftir rœningjaóeirðirnar eins
og svo margar. Hún þvoði fyrir fólk.
Það var það eina, sem hún gat
fengið sér einhverja aura fyrir. En hún
var alltaf þakklát. Alltaf var hún að
þakka Guði fyrir, hvað hann vceri
henni sérstaklega góður. Oft kom hún
inn til mín og þá til að segja mér,
hvað Guð hefði nú verið góður við
hana.
En einu sinni, þegar hún kom, var
hún orðin þannig i handleggjunum,
að hún gat ekki þvegið lengur.
— Var hún orðin gömul þá?
— Ekki svo mjög, Hún var bara
svo slitin. En hún átti tvo drengi, og
þá hafði eldri drengurinn fengið
vinnu á Pósthúsinu. Þess vegna kom
hún til að segja mér, hvað Guð vœri
sér nú góður. Henni fannst, að hurl
þyrfti alltaf að hafa nokkra aur°
til að leggja í samskotin á sunnu
dögum. Nú hafði Guð einnig se
fyrir því, að hún hafði alltaf aurd
i samskotin. Þannig kom hún til a
þakka Guði og lofa hann fyrir arn
hyggju hans.
Herborg segir þessa sögu af h°9
vœrð sinni og hœglœti, en af djuP
um innileik einnig og bœtir síðarl
við — likt og hún tali við sjálfa s'®,
i þungum þönkum. Það er alvara
hverju orði:
— Hún varð mér til mikillar blesS
unar. — Og þannig var um fle'rl'
Þœr voru svo margar. Við höfðurn
þvottakonu, sem þvoði af öllurT1
stöðinni. Guðrún, dóttir okkar, seg'r'
að það kunni hún helzt og bezt
bibliusögum, sem sú kona sa9 ;
henni. Þegar hún var að ganga ^r°
þvottum, sat Guðrún hjá henni,
hún sagði henni sögur úr Bibliunn'
Kinverjar segja sögur svo lifandi-
— Þeir leika þœr, segir Ólafur- "
Og svo eru þeir svo minnugir-
Hér verður dálítil þögn, unz Óla
heldur áfram: ..
— Allt í Kína er svo ljóslifand'
fyrir okkur. Það er ekkert, sem skyðð
ir á. En skilin eru svo glögg, d
hér erum við komin í aðra tiIverU
Þetta er annar heimur.
HvaS er svo orðið um þá? .
— Og hvað er svo orðið U(TI 0
þessa kristnu Kínverja? Veit nok
um það? — Það er kollegi rn'nni
sem spyr.
22