Kirkjuritið - 01.12.1971, Blaðsíða 83

SemUð^ Þeirra staSa til að predika ó,
þ samfélag um trúna var fyrir.
a er vegna þess, að predikun er
ar St °9 fremst boðun trúar, sem höfð-
hl trúar. Hún er boðun af trú til
þ • nun þarfnast þessa samhengis.
■ r svo vitum, að Pétur pred-
1 a hvítasunnu fyrir mannfjöld-
. nUíTl, þó skulum við gjörla veita
bv
þar
áh
athygli, hvers konar áheyrendur
v°ra samankomnir. Víst voru það
®Vrendur, sem ekki voru þar sam-
_n 0rnnir ti| guðþjónustu, heldur al-
nmgur samankominn
hinni
'tien
tr-^U hor9 til þess að taka þátt í
fyp^ at'^' ^otur predikaði þannig
an ^ Sarnheia9' um trú. Þetta var regl-
r IUrn Predikun postulanna. Þessi
þv; Q VQr Þ0 ei<i<' algiör, langt frá
þá' ^Ver svo sem frávikin voru í
þá9y trÚboðsin|- og þau voru mörg,
Dr J-?r ^að ' samfélagi um trú, sem
ed|kað var. Orðið var flutt í
S 0 f n u ð i
. ) ^CBst
, ðaga postulanna. Dœmi, sem lýsir
Jú r œ9nega er tilvitnun i Truvorn
kri r USar P'siarv°tts, er hann lýsir
|^e- 'nni tilbeiðslu fyrir Antoniusi Pius,
er í0- ^um ið® e- Kr-1- "Á þeim degi,
þej r nefnum sunnudag, safnast allir
, saman, er í borqunum búa og
SVe'tinni
i n u m .
athugum við tímaskeiðið eft-
P°stu|a
esin
esarir
a einn stað, og minningar
nna eða rit spámannanna eru
engi sem tíminn leyfir. Er
svo |
s^gr'nn hefir hœtt lestri kennir for-
þreVtrna^Urinn °9 hvetur til eftir-
þúnu0' ^essara góðu hluta. Að því
sam ■ Stonclum vér allir og gjörum
oss e'9.inie9a bœn, bœði fyrir sjálfum
er |°? °iium öðrum alls staðar".1 Það
i0st af þessari frásögn, að pred-
ikun var einn liður af þrem, er tiI-
heyrðu þessum hluta venjulegrar guð-
þjónustu. Sennilega hefir verið bœtt
hér við söng eða sálmi (úr Saltaran-
um). Þessi tilbeiðsla var reist á guð-
þjónustu samkunduhússins. Hér sjáum
við, að predikun er rótfest í tilbeiðsl-
unni, guðþjónustunni.
3—4) Þá veitum við athygli tvíþœttri
þróun. Annars vegar, allt frá 16. öld
og nokkuð fram eftir, var svo lítil
áherzla lögð á þjónustu orðsins, að
tilbiðjendur fengu þœr ráðleggingar,
jafnvel frá slíkum manni sem Francis
de Sales, að gefa sig á vald til-
hlýðilegri íhugun meðan presturinn
muldraði messuna. Jafnframt þessu
sniðu svo mótmœlendur predikunina
frá hinni líturgísku stöðu hennar, að
hún úrkynjaðist í það að verða vits-
munatal (intellectualism) lútherskrar
orthodoxiu á 17. öld, siðferðispred-
ikun í anda Tillotson í ensku kirkjunni
og tilfinningavaðall heittrúarmanna
í öllum kirkjum mótmœlenda.2
5) Ennfremur veitum við athygli end-
uruppgötvun þjónustu orðsins og
sakramentanna bœði í kirkjum kat-
ólskra og mótmœlenda. Enska kirkjan
setur fram, í reglum sínum, þjónustu
orðsins og sakramentanna, sem eina
heild, en jafnvœginu hefir ekki ávallt
verið haldið. Á síðustu árum hefir
þessi heild þó verið enduruppgötvuð
að nokkru í því, að þjónusta orðsins
hefir klöngrast fram til viðurkends
scetis í messunni (Parish Communion).
Auk þess skal á það bent, sem hinn
rómversk-katólski Paulinus Milner
hefir skrifað: „í messunni sjáum við
hvernig allt lýtur framflutningi (cele-
bration) orðs Guðs. Þessi framflutn-
81