Kirkjuritið - 01.12.1971, Side 29

s (A
Qn margs konar önnur gagnleg
osla. Þar nœst koma svo lœkn-
'n9ar. Tveir lceknar norska Klnatrú-
0 sins voru drepnir í Kína. Nú gera
runarkonur œ meira gagn á akr-
,nUm vegna þeirra nýju lyfja, sem
°min eru til sögunnar.
j I 9 sPyr Ólaf um sambandið við
T ar>d starfsárin I Klna. Hann nefnir
r|ú nöfn: Frú Önnu Thoroddsen, sem
I °r ^ormaður elzta kristniboðsfélags-
ns- Það var stofnað 1904 og er enn-
með miklum blóma. Séra Sigur-
L 0rn ölslason, fyrsta formann Kristni-
0 Ssambands íslands og útgefanda
j^arrna um skeið og Bjarna gamla
nss°n, kennara, sem var fyrsti rit-
'ar' Bjarma og sískrifandi.
. au hjón telja, að kristniboðsvakn-
^9 hafi verið meðal ungs fólks I
^ °g K um allmörg ár. Þau segj-
^afa orðið hennar vör, er þau
°mu heim 1938 og þá fyrst á Hraun-
^er ismótum, líklega hafi hennar þó
^eri farið að gœta fyrr. Áhuginn
fé|..ristniboði stendur föstum rótum 1
j ..0pUnurn, segja þau, og hans gœtir
Urn deildum allt frá sunnudaga-
til hinna elztu.
e| TT~ Bjomi Eyjólfsson varð snemma
e'tur kristniboðsvinur, segir Ól-
afUr. ' a
— Efalaust er llfskraftur félaganna
að einhverju leyti fólginn I þessu?
— Já, það er merkilegt með
kristniboðið. — Því eru sérstök fyrir-
heiti gefin.
— Og svo eru tveir synir ykkar
kristniboðar?
— Já, Haraldur er að vlsu hindr-
aður frá því starfi nú, — en þeir
gátu ekki gert okkur meiri gleði.
Hann Ólafur er alltaf syngjandi
Þá er horfin I aldanna skaut sú litla
stund, er œtluð var til þessarar heim-
sóknar. Við kollegar verðum á brott
úr stofunum, sem eru fyrir sjónum
okkar undur vistlegur hálf-klnverskur
heimur. En þótt komið sé að kveðjum,
er Ólafur enn brennandi I andanum,
vill allt fyrir okkur gera, Ijá okkur
bœkur og blöð og hvað eina, sem
lið vœri að. Þegar við erum komnir
fram á stigapall, bregður hann sér
upp á nœsta loft. Við heyrum hann
söngla þar fyrir munni sér, á meðan
hann leitar einhvers. Og Herborg
segir:
— Hann Ólafur er alltaf syngjandi.
Og syngjandi er hann, þegar hann
kemur niður aftur fœrandi hendi.
G.ÓI.ÓI.
Aðalvelferðarmálið
" Ég hrœðist hvorki fátœkt þjóðarinnar né auSvirðileika uppástungu-
^annsins. Ég hef tekiS eftir því, aS Drottinn framleiSir einatt mikið af
ht|u. Þannig getur hann meS þessari fámennu og fátœku þjóS, gert
9a9n annarri stœrri og ríkari þjóð, það gagn, sem ekki verður metið
eftir mœlikvarða veraldarvitringanna. (Si° t>ls- 6—ii)
27