Kirkjuritið - 01.12.1971, Qupperneq 32

skal ekki talið, og ekki skal mannin-
um lýsa frekar, því að með því kynni
að verða misboðið góðum vini, sem
er hlédrœgur og innhverfur, en þó af
Guði gœddur þeim gófum, að verða
öðrum mönnum til blessunar, og til
þess útvalinn.
Ólöf í Gaul
Svo sitjum við þó þar undir virkis-
veggnum, og ég hef móls með svo-
felldum orðurm
— Mér er minnisstœtt smó atvik
fró biblíunómskeiði í Vatnaskógi fyrir
mörgum órum. Ég veit ekki, hvaða
ór það hefur verið, en þó kom þar
gömul kona í heimsókn, — Ólöf i
Gaul. Þó var um kvöld dýrlegt veður,
eitthvert fyrsta frost ó haustinu, heið-
skírt og tunglsljós, minnir mig, og
vatnið spegilfagurt. Allur hópurinn,
sem þó var ó nómskeiði, gekk út ó
hlað til þess að njóta þessarar dýrðar
og horfa yfir vatnið. En þegar hópur-
inn stóð þarna hljóður, þó segir þessi
gamla kona upp úr eins manns hljóði:
,,Ó, dýrð sé þér í hœstum hœðum."
Nú hafði ég engin önnur kynni af
þessari gömlu konu, en ég hef aldrei
getað gleymt henni og þessari einu
setningu hennar. Ég hafði heyrt talað
um, að hún vœri kristniboðsvinur og
legði fórnir að mörkum til kristniboðs
og œtti sér sérkennilega sögu að
ýmsu leyti. — Vildirðu segja eitt-
hvað lítillega fró henni?
Bjarni hefur setið þögull við hlið
mér undir þessum formóla, fölur ó
vanga, en jafn dökkur ó hór og þegar
ég só hann fyrst, augun fjarrœnu
30
dólítið þreytuleg, enda er hann sjúk-
ur maður. En ég finn, að þessi endur'
minning um Ólöfu er honum ekk|
óljúf. Mér heyrist eins og hann hl®1
dólítið við með sjólfum sér. Svo tek
ur hann til svars og rödd hans e<
mjög dökk og hlý. Fóir menn hafa
svo dökka rödd. Að því leyti minf'r
hann dólítið ó séra Friðrik:
— Jó, ég kynntist Ólöfu fyrst sem
kaupanda og útsölumanni Bjarm0'
er við tókum við honum. Svo fór hnn
að senda okkur gjafir til kristniboð5'
af því að við skrifuðum nú mjo9
mikið um kristniboð. Og ég man, 0
hún var fyrsti kristniboðsvinur, sem
sendi gjöf, sem var beinlínis óvÖxtot
jarðar. Það var einu sinni, að ég 'eK
tilkynningu um, að það vœri sendinð
til okkar niðri ó afgreiðslu Suðor
landsins. Og ég fór þarna niður eft,r
að sœkja þetta. Þó var það kassi o9
þannig umbúinn, að heytuggur soo
út úr honum. Þegar heim kom og
fór að taka upp sendinguna, kom
Ijós, að gamla konan sjólf hm
smíðað kassann. í honum voru mOr9
ar viðartegundir og misjafnlega þYK
ar fjalir, allt fró þunnum eplakass0
fjölum upp í þykkara efni. í kasson
um voru egg. Þau orð fylgdu me '
að það vœri nú ekki of mikið,
við legðum það ó okkur að labbo^
húsin í kringum okkur og reyna
selja þessi egg. Kristniboðið cetti 0
fó það, sem inn kœmi. Og utan un
kassa, sem var innan í fjalakasson
um var vafið band, sem gamla konOn
hafði bersýnilega búið til sjólf. í
var ekki sauðarull, heldur hrosshon
held ég, saman tvinnað. Það bon
geymi ég enn í dag í skrifborðsko
A