Kirkjuritið - 01.12.1971, Blaðsíða 39

| ^
nún sótti ekki allar samkomur,
®n e9 man sérstaklega eftir henni á
nstniboðssamkomunni, sem haldin
þQr rnorgni dags í KFUM-salnum.
ar var hún kynnt, en hún talaði
ert- Hún var þá orðin ekkja.
^ristur
sagði: Farið
Hvaðan kemur fólki áhugi á því
fara að gefa fé til kristniboðs?
~~ Ég held nú, að lítill vandi muni
?6ra að svara því fyrir megin hluta
y?.'rra' sem leggja til kristniboðs.
s 'r9n®fandi meiri hluti er trúað fólk,
frn Verður gagntekið af kristniboðs-
.^'Paninni, því að Kristur sagði: „Far-
ut Um allan heim". Auk þess eru
0 fréttimcr, sem berast utan frá
■ r sakrinum í heiðingjalöndunum,
áf^6^ sersf°k hvöt til þess að halda
ti|ram- Nokkur hluti þe irra, sem gefa
serr| ristn'boðs hér á landi, er fólk
b x beyrir beinlínis til kristni-
0 sfélögunum, en er þó snortið af
in° efninu, einkum þó af líknarstarf-
En siubrastarfinu og skólastarfinu.
jtl e9 ítreka, að yfirgnœfandi er sá
Ur^b' sem gefur af trúarlegum ástœð-
kce i ^aii< er kristniboðsvinir, á
sá f'i kristniboðsins, af því að
l , r°ftinn, sem það finnur sig í
ýt arskuld við og vill þjóna, bendir
br ^ 'r Qi<urinn, og hjartað tekur að
aku^0' Ve^na t3855 Þa er i'f'® a
þagr'nn með hans augum. Þannig er
fu . a' m- k. um þá kristniboðsvini
T|esta
m. k.
sem ég þekki náið.
Sultuglas, jarðeplaakur
og kindur Guðs
___ Nokkur sérstök atvik minnisstœð í
sambandi við fórnir, sem kristniboðs-
vinir hafa fœrt?
__ Já. — Ýmsar gjafir, sem gefn-
ar voru, hafa snortið mig djúpt, sum-
ar einkennilega. Ég man eftir þvþ
að einu sinni kom til mín upp á
Þórsgötu kona, sem ég þekkti nú
lítið. Hún var þess vegna enginn sér-
stakur aufúsugestur, en hún hafði
verið á móti hjá okkur. Hún fer að
bera upp erindi sitt, en á bágt með
að koma orðum að því. Það verður,
eins og oft vill verða undir slíkum
kringumstœðum það sama, sem kem-
ur aftur og aftur: „Guð hefur verið
mér svo góður. Ég er í svo mikilli
skuld. Ég hef svo mikið fyrir að
þakka." Þannig látlausar endurtekn-
ingar, þangað til hún kemst að efn-
inu: Hana langar svo til að þakka
Guði á einhvern hátt með gjöf eða
fórn fyrir það, sem hann hefur gert
fyrir hana. — Hann hafði þá frelsað
hana frá miklum vandrœðum, og hún
hafði eignast samfélag við hann. En
eitt af því, sem hún hafði átt erfiðast
með að sigrast á, var, að hún reykti
svo mikið. „Svo datt mér í hug einn
daginn," segir hún, „að nú skyldi ég
biðja Guð að hjálpa mér. Og í hvert
skipti, sem mig langaði í sígarettu
og ég vissi, að ég hefði fengið mér
hana, þá œtlaði ég að borga hana
og setja andvirðið í sultuglas."
Síðan tekur hún upp úr tösku sinni
sultuglas, setur á borðið og segir:
„Ja, hér er það nú komið. En það
varð nú meira en þetta. Það komst
37