Kirkjuritið - 01.12.1971, Qupperneq 70

sonar. Áhrif sr. Friðriks á hann urðu,
eins og hjá þúsundum ungra manna,
óafmáanleg. Svo mjög hafði hann
tileinkað sér hinn kristna boðskap,
að honum var falin framkvœmda-
stjórn félagsins í fjarveru sfra Frið-
riks, þar á meðal verulegur hluti
predikunarstarfsins. Þá var Páll heit-
inn um tvítugt og stundaði nám í
lœknisfrœði. Sagt er mér, að það
hafi farið honum vel úr hendi. Páll
var ávallt fús til starfa á þessu sviði.
M. a. starfaði hann í sóknarnefndum
og átti um allangt bil sœti í kirkju-
ráði. Ómetanlegt er kirkjulegu starfi
að njóta liðsinnis slíkra leikmanna.
Það hefur verið siður hér á landi
að pexa um trúarskoðanir, þótt þœr
hljóti að vera eins margar og menn
eru. Ég þekkti Pál heitinn í rúmlega
40 ár, en við rœddum aldrei trúar-
skoðanir. Hins vegar var mér vel
kunnugt um trú hans. Hún var grund-
völluð á hinum guðspjalllega og post-
ullega arfi, og hafði hann á því
sviði sem öðrum fast undir fótum.
Þá skipta trúarskoðanir engu máli.
Hann ritaði fjölda greina um trúmál
og flutti trúmálaerindi við ýmis tœki-
fœri, og œvinlega gaf hann lesendum
og áheyrendum sínum nóg að hugsa,
enda var öll launmœlgi og hál tví-
rœðni fjarri hans þreklunduðu hugs-
un. Þegar leið að œvilokum, duldist
honum það ekki. Bjóst hann við
dauða sínum líkt og kunnugt er um
ýmsa höfðingja fyrri alda, enda
minnti hann í mörgu á þá.
í banalegunni lauk hann við þýð-
ingu á hinum forna og frœga útfarar-
sálmi „Dies ire". Hafði hann byrjað
á þessari þýðingu nokkrum árum
áður, en vildi nú láta syngja hann
við útför sína. Þýðing þessi er Þv'
nokkurs konar andlátsbœn hans °9
lýsir trúarlífi hans. Með leyfi ekkj11
hans birtist hann hér á eftir sem hinn
síðasti vitnisburður hans:
Dagur reiði, dagur voða
dóms, er fornar völvur boða.
Hjaðnar öld sem hjóm og froða.
Dómsins lúðrar drynja, gjalla,
dána lýði saman kalla
fyrir hástól alla, alla.
Hermdarverkin heimi falin,
hver ein synd í brjósti alin
flett skal ber og fram skal talin-
Eg er sekur, sál mín stynur,
sœmd og virðing af mér hrynur.
Miskunn þrái eg, þjáðra vinur.
Þú barst kvöl hins þjáða og seka*
þeirra böl, sem girndir fleka,
fórnarlamba lasta og breka.
Hyldjúp nótt um hug þinn flœddi-
Heilög fórn þín rotsár grœddi,
frið i hörðum hjörtum glœddi.
Allt mitt starf er orðið reykur,
œvi mín er brunninn kveikur,
gengi mitt var grímuleikur.
En í dauðans auðn og tómi
út við sjónhring vonarljómi
skín af krossins dulardómi.
Hrökklast hef ég villuvegi.
Vek þú mér á efsta degi
traust, er engar ógnir bifa.
Requiescat in Pace.
Lux perpetua tua Luceat eum.
68