Kirkjuritið - 01.12.1971, Qupperneq 26

— Það er yndislegur vitnisburður
í þessu bréfi hennar. — Ólafur er
heyranlega snortinn af minningunni.
— Þá lifir þetta, segir kollega.
— Enginn þekkir Guðs orð nema
sá, sem hefur reynt það, skrifar hún.
— Það er Herborg, sem vitnar til
þess, en Ólafur segir íhugull:
— í þrengingunum hefur trúin
komið með huggun og aðhald, —
trúin á lifanda Guð.
Þau nefna eina eða tvœr aðrar
kristnar konur, sem þau hafa haft
spurnir af. Og þœr spurnir benda
til þess, að þeir, sem áttu lifandi
trú, hafi varðveizt. Þá berst talið að
þeim miklu ofsóknum, sem kristnir
menn og raunar ýmsir aðrir hafa
sœtt fyrir trú sína af hálfu kommún-
ista. Spjallað er góða stund um upp-
skeru og sáningu á akrinum, um
skipulag og umfang þess mikla starfs,
sem Ólafur stjórnaði og leit eftir sem
stöðvarstjóri í Tenghsien. Því er miður,
að enginn kostur er þess hér að lýsa
því eins og vert vœri, en íslenzkum
presti, sem heyrir þau hjón rœða
um það, verður hugsað til þess, að
mörgu hefði Ólafur getað miðlað
prestum og prestsefnum af reynslu
sinni.
Herborg lýsir starfinu einn sunnu-
dag;
— Þá var byrjaður dagurinn með
sunnudagaskóla. Því nœst var guðs-
þjónusta, og síðdegis var síðan sér-
stök samkoma fyrir konur. Stundum
voru einnig samkomur á kvöldin, en
það var sjaldnar. Það var þá einkum,
þegar haldnar voru vakningavikur.
Þá voru hafðar fjórar samkomur á
dag.
— Fjórar samkomur á dag, °9
mörg hundruð manns við þœr, seg,r
Ólafur. — Þá kom það með svolítit|n
eldivið með sér og mjöl í poka °9
matbjó á kristniboðsstöðinni. KínveM'
ar eru lítilþœgir. En þœr samkorrier
voru stórkostlegar. Þar komu fra'J1
menn, sem höfðu náðargáfur, fra'
bœrir predikarar og kennarar.
Og Ólafur minnist á Ljó Dásheng<
sem kom til íslands langt innan ur
Klna og predikaði fyrir íslendingunn;
Við þá hugsun verður hann hlœgjon^'
glaður. Annan predikara nefnir hann<
en nafnið kann ég ekki að hafa eft,r-
— Afskaplega merkilegur maður-
Hann hefði getað predikað heilan
sólarhring og haldið fólkinu spennte-
Hann notaði svo mikið af líkingurn
og sögum úr daglegu lífi í Kína,
þetta varð allt saman fagnaðarboð
skapur. Hann dó úr berklum, sá ág®*1
maður. Þetta voru sérkennilegir menn
og stórgáfaðir.
Svo var einn landskunnur, serr1
predikaði í Peking, hét Vang Min9
Dá. Ég veit ekki, hvort hann er ^a
inn. Hann hafði sjálfstœðan stóran
söfnuð. Yfir þúsund manns voru
guðsþjónustum hans. Auk þess 9a^
hann út ágœtt rit til leiðbeininga vl
biblíulestur. Síðan varð hann fyrir
sóknum kommúnista á allan hátt. Þe'r
eyðileggja starf hans- ,
mörg ar
heilaþveginn, segir
reyndu að
— Hann sat í fangelsi
— og var
borg.
— Hann var
bandi við neitt e
hann elskaði allt starf
Hann hafði fengið slm
He'-
ekki í beinu sara
rlent kristniboð, en
Guðs ríkis-
köllun °9
sérstakt verkefni. Hann var
góður
24