Kirkjuritið - 01.06.1972, Blaðsíða 20

Prestsfrúin, Guðrún Þórarinsdóttir, gegnir með-
hjálparastörfum í Saurbœjarkirkju.
liberalisti og talsvert spiritiskur um
tíma, jafnvel fram á fyrstu prests-
skaparár mín. Það er bezt að verö
œrlegur. — En þegar ég var orðinn
prestur og átti sjálfur að fara
að
predika, fannst mér vanta eitthvað 1
boðskapinn. Og ég fór að efast urTI
þetta allt saman. Þá gerist það haust
ið 1937, að ég fer utan og er vetur
inn 1937-8 á Norðurlöndum. Ég v°r
í Danmörku við kristinn lýðháskóla-
Ég var í Uppsölum, bjó þar rne°ag
annars nokkuð lengi á miðst°
sœnska kristniboðsins. Og ég fór h
til Finnlands. Og ég held, að þarnö
hafi orðið œrið mikil straumhvörf 1
mínu lífi. Viðhorf mín breyttust geys'
mikið. Og síðan hef ég verið tal'nrJ
svona frekar hallur til hœgri. Ég ve,t
íkki, hvað segja skal um það, ve^
=kki, hvar á að draga mig í ,
Kannski er ég svona frjálslyndur
haldsmaður. — Og séra Siguri°n
skemmtir okkur báðum við þœr bol 0
leggingar. ^
— Það mœtti kannski segiö/
þú hafir nálgast aftur þína berns
trú? gr
— Já, meira og meira. Það
sannleikurinn í því. Og mér fullnceg
ekki annað.
— Þetta er fróðlegt að heyra-
— Ja, þetta er heilmikil tján'^
anzar séra Sigurjón, kankvís eins
áður. — Og hinu má náttúrlega e
gleyma, að séra Friðrik Friðriksson
séra Þorsteinn Briem undirbjuð^
jarðveginn, býst ég við, en utan
herti á eftir.
— Þú hefur haft mikil sam
við þessa menn alla þína prests
artíð?
skipfi
skap'