Kirkjuritið - 01.06.1972, Blaðsíða 84

en þeim verður að halda mjög í
skefjum.
Eitt af því, sem nútíminn krefst er
það, að predikarinn sé lœrður maður.
Þetta kallar á endurskoðun hinnar
kristnu þjónustu, að hún verði þjón-
usta, sem miðar við lœrdóm. Ekki svo,
að lœrdómurinn í sjálfum sér nœgi
i predikunarstólnum. Það þarf líka
að vera kunnátta fyrir hendi til að
koma honum til skila. Menn fást til
að hlýða á, ef þeir finna, að einn af
þeim (og það er presturinn ennþá)
hafi eitthvað að flytja þeim. Inge
prófastur var talinn þungbúinn og
allt annað en við alþýðuskap, en
fólk hópaðist til hans af þeirri ástœðu
einni, að það vissi, að hann hafði
eitthvað að segja.
Þá verður að hafa góða gát á
skýrleika í framsetningu og fram-
sögn. í rauninni er það svo, að það
er aumkunarvert að sjá hina háskóla-
gengnu guðfrœðinga, sem koma fram
í sjónvarpi, með hik sitt og óskýr-
leika. Þetta er ekki stíll 20. aldar
predikunar.
Tvennt er það annað, sem
athuga verður. Fyrst er það h a g -
nýt spurning, sem fram er
borin vegna erfiðleika þeirra, sem
nefndir voru í 1. kafla þessarar
bókar.8
Setjum svo, að boðun Krists sem
trúvörn og vitnisburður séu höfuð-
þœttir í lífi kirkjunnar, er þá réttmœtt,
að þetta réttlœti hina hefðbundnu
predikun sem beztu aðferð til að
gegna hlutverki boðunarinnar? Gœtu
ekki aðrar aðferðir verið áhrifameiri
i því að koma til skila? Ef menn skilja
þessa spurningu á þann veg, að
hefðbundna predikun skuli látin lön
og leið sem aðferð í starfi kirkjunnör
til uppbyggingar söfnuðinum
þeim, sem eru henni lauslega tengd'r'
þá er svarið neitandi. Predikun bid'r
sannleika um fraveg manns (throug
a person). Hún birtir mót, birtir þa '
að maðurinn stendurekki aðeins au9
liti til auglitis við annan mann, helduí
stendur hann frammi fyrir Guði. ÞeTta
er útfœrsla holdtekjunnar, ,,Og °r^
varð hold og bjó með oss" (Jóh.
Það er í tilbeiðslunni fyrir augliti þesS
Guðs, sem í Kristi er skynjaður se(l1
hinn persónulegi, að við verðum °P
in fyrir þeim möguleikum, sem
drifaríkastir verða fyrir samneyj1
við Guð. Vegna þessara mögule'
verður að predika að hefðbundunn1
hœtti í guðsþjónustunni. Ekkert sar11
bœrilegt getur komið þess í sr
Ekkert er til, sem er dýpra, auðuð
og fyllra en hið persónulega sarn
neyti. ,
X hvart
Ef við spyrjum hins vegar,
hir>
hin hefðbundna predikun se
e i n a aðferð til boðunar i kirkjtjr1!^'
þá er svarið ákeðið neitandi. Pre ^
un í guðsþjónustu sem aðferð a , ^
unar Orðs Guðs, þarfnast margv^
legrar uppfyllingar i n n a n stö 1 g
semi kirkjunnar. Altarissakrame^jf
minnir stöðugt á nauðsyn þessa.
frá fyrstu dögum kirkjunnar hefir _
un einnig átt sér stað á sviði l's ^
innar, og víst er það, að le'^
hljómlist, skrúðgöngur, pílagríms
ir og margt annað er nauðsyr" ^
rétt eins og bœkur, tímarit, kvikmy1^
ir, rökrœður og aðrar aðferðir,
ekki eru enn kunnar okkur.
178