Kirkjuritið - 01.06.1972, Blaðsíða 5

í GÁTTUM
"Að liðinni máltíð lofsönginn — las sínum Föður Jesús minn." Það
Var við hina fyrstu messu, og ,,sungu með hans lœrisveinar," segir
þar. Síðan hafa kristnir menn sungið lofsöng við hverja messu, því
Qð bcen Davíðs varð bœn þeirra: „Drottinn, opna varir mínar, svo
munnur minn kunngjöri lof þitt."
^annig er þá í senn augljóst, að sálmasöngur kristinna manna á rœtur
Qð rekja til þeirrar guðrcekni, sem Drottinn vor ólst við hjá þjóð sinni,
en jafnframt er hann í fyrstu lofgjörð, þakkargjörð og játning trúar-
'nar- Síðar verður hann einnig þáttur í boðun fagnaðarerindisins.
hetta varðar oss um. Hitt skiptir miklu minna máli, þótt skáld eða bók-
^anntafrceðingar segi, að sálmar hafi ekki skáldskapargildi, vegna
þess að þeir séu tilgangslist. Það verða þeir menn að fást um við sjálfa
S|9- — En hefur nokkurn tíma verið til raunveruleg list, sem ekki
hatði tilgang? Og hvað vita þeir menn um trú og list og rœtur hvors
tve9gja í manninum, sem hugsa þannig? Hvað vita þeir um Davíðs-
Salma og önnur trúarljóð Gamla testamentisins, — hvað um Hallgrím
etarsson og sálma hans, — hvað um Bach og verk hans, sem öll voru
9erð Guði einum til dýrðar, — hvað um ýmis hin helztu verk kollega
hans fyrr og síðar?
^eh þetta varðar oss um: Að lofsöngur vor heyrist, þakkargjörð og
|atning til vitnisburðar um Jesúm Krist. Þegar ný sálmabók kemur
ram, hlýtur hún að vekja oss til íhugunar um þetta. — Hvað viljum
Ver með henni? Hvernig er Guði réttilega sungið lof? Hvað skiptir þar
^stu máli? Hvort er það fegurð og snilli, söngur og tónar, — eða enn
10 sama og áður, eilíft Orð Guðs? — Menn byggja ofan á grund-
V°h'nn, „gull, slifur, dýra steina, tré, hey, hálm", — en „annan
9rundvöl| getur enginn lagt en þann, sem lagður er, sem er Jesús
^hstur."
— G.ÓI.ÓI.
99