Kirkjuritið - 01.06.1972, Blaðsíða 47

u®'< eins og með lútherskum. í ensku
_lrk|unni réð það raunsœi að gera
|íðagjQrðina að almenningseign og i
Pessari kirkjudeild hefir tíðagjörðin
staðið með mestum blóma í heimin-
Urn- Það hefir og sýnt sig, að al-
^enningur hefir verið þar biblíufróð-
ari_en annars staðar gerist,
A síðustu tímum hefir alls staðar
0mið fram mikill óhugi ó tíðagjörð-
'nn' sem daglegri sambœn safnað-
°nna. Gefnar hafa verið út tíðasöngs-
^kur ó Norðurlöndum. Stúdentar
v'® hinar ýmsu deildir hóskólanna
°9 hópar óhugamanna hafa einkum
að þessa bœnagjörð, en einnig í
lrkjum víðsvegar, einkum dómkirkj-
°num. j Danmörku er nýlega útkomin
-j..' ut9°fa af tíðasöngsbókinni Dansk
e^°9 ósamt Dansk Antifonale I, er
er gefið út í fyrsta sinni. Svíar
óður gefið út Den Svenska
e9arden og hefir hún verið endur-
ntuð a.m.k. fimm sinnum. Sömu-
is hefir verið útgefið Svenskt Anti-
°nale. j Þýzkalandj Var Die Gebets-
^ °ttesdienste útgefin 1960 og brœðra-
tift0^'^ ' Tmzé í Frakklandi gaf út
tjgQ^°n9Ínn Office de Taizé, 1963. Sú
, 0 ók er mjög einföld og auðveld
ver°ft^Un' kiétlendis hefir tíðabók ekki
p^' 9efin út ! heild, en síra Sigurður
no-0n- vígslubiskup hófst handa um
Ótt Ur ^ver fynir allmörgum árurm
s- Us°ng efri, miðmorgunstíð, aftan-
niift9 °9 notts°ng. Þessi tíðagerð var
°t j1! e'na viku- Sömuleiðis kom
rtieð Snz^Ur tíðasöngur 1963 og 1965
Þá| notum/ sem þeir síra Sigurður
A o°n' v'9slubiskup og dr. Róbert
°n h °SOn' songmálastjóri tóku sam-
etta hefti hefir verið notað með-
al stúdenta í Háskólanum og víðar,
á mótum og við guðsþjónustur í
kirkjum, þótt í smáum stíl sé. Einnig
hefir t!ðagerðin verið notuð ! sumar-
búðum meðal barna, við fermingar-
undirbúning á nokkrum stöðum og
reynzt vel og við guðsþjónustur og
kvöldbœnir ! Háteigskirkju í Reykja-
vik. Reynslan þar sýnir, að söfnuður-
inn tekur ríkulegri þátt ! þessari til-
beiðslu en annarri.
Tilgangur tíðagjörðarinnar
Svo sem áður er að vikið, er einn
þáttur ! takmarki tíðagjörðarinnar að
örfa söfnuðina til virkari þátttöku !
tilbeiðslu og sú tilbeiðsla verði ! anda
og sannleika. Þannig nýtur söfnuður-
inn trúar sinnar með öðrum og fyrir
Guði með gleði. Virk þátttaka krefst
þó œtíð áreynzlu. Þv! er ekki að neita,
að áreynsla er nokkur hindrun, ekki
sízt nú á dögum, einkum sú áreynsla
að halda venju. Hið vanabundna
veldur stundum þreytu. Þessum ann-
marka má þó verjast nokkuð, þv! að
áreynslan veldur einnig betri skynjun
á samfélagi hinna kristnu manna inn-
byrðis og við Guð. Þessi áreynsla
kallar á einbeitingu, auðmýkt og eftir-
tekt. Við lestur tíðagjörðarinnar er
mikilsverðast að skynja hana sem
bœn. Slikum lestri hœfir sú beiting
raddarinnar, sem vekur kyrrð ! huga.
Þar á engin tilgerð rétt á sér. Menn
beita röddinni á annan hátt, þegar
þeir eru þess fullvissir, að, þeir eru
að tala við Guð. Slík raddbeiting er
mikið atriði, ekki sizf fyrir þann,
sem nœst stendur eða situr. Orðin,
sem lögð eru á tungu, skulu vera !
samhljóðan við trúna, I samhljóðan
141