Kirkjuritið - 01.06.1972, Blaðsíða 21

að
I Já, — séra Friðrik var náttúr.
e9a lengi í Danmörku, en séra Þor.
steinn var nú prófastur minn, og við
V°rum nágrannar, og hann hafði
Vlssulega áhrif á mig.
, Og hvað svo um vistina í Saur-
bce?
Um dvölina í Saurbœ hef ég
n I Ia i ^
Poð bezta að segja. Mér þykir
h v'ssu leyti leitt, að ég gat ekki
mig meira prestsskap. Bú-
Purinn dró náttúrlega úr mér orku.
a§ ° fr nu svona, að ég held,
I ^óskapur minn hafi að sumu
tengt mig bœndafólkinu traust-
Ij ' andum, og sóknarfólkið var allt
^ndafólk. Að sumu leyti sakna ég
I Ss' nú er sveitaprestum ekki
^Ur kleift að búa. Það slitna mörg
ki^S^ v'® bað. ^9 efast um, að
a§ ^a,n Vmni á því. Presturinn hefur
þe VlSu meiri tima til lestrar og til
r. aS sinna prestsstörfum, en í
aaiennum
h
Qnn,
sveitaprestaköllum er
dál'fi Un9ur nnaður, að vissu leyti í
' 1 li hœttu. Hann má gœta sín að
6rða ekki latur.
Um náttúruna í Hvalfirði er það
að segja, að mér fannst hún dýrlega
fögur og var þó kominn úr fallegri
sveit. Um fólkið hef ég einnig allt
það bezta að segja. Þetta var prýðis
fólk. Ef eitthvað þurfti að gera fyrir
kirkjuna, þá var það alltaf boðið og
búið fil þess. Kirkjusóknin var að
vísu misjöfn. Saurbœjarsókn er mjög
strjálbýl. Þó var alltaf mjög vel sótt
á öllum hátíðum og við fermingar
og önnur slík tœkifœri. En það, sem
skapaði mér erfiðleika í Saurbœ á
seinni árum, var organistaleysi. Þau
vandrœði voru ekki í Leirársókn, og
þar var alltaf betri kirkjusókn en í
Saurbœ, enda var þar þéttbýlla. Auk
þess var þar kór. Á seinni árum var
aftur á móti enginn til þess að halda
saman kór í Saurbœ. Og ég minnist
þeirra KFUM-manna, Árna Sigurjóns-
sonar og fleiri, með miklu þakklœti,
því að þeir hlupu oft í skarðið,
ef þeir með nokkru móti gátu,
þegar organista vantaði. Það voru
ánœgjustundir, þegar þeir voru að
koma með sína flokka úr Vatnaskógi.
115