Kirkjuritið - 01.06.1972, Blaðsíða 43

Urn) eru sálmarnir 4, 31:1—6, 91, 134.
Við a11
hei|
alla sálma er bœtt lofgjörð
agrar þrenningar, sem gefur til
^ Vnna, að sálmana beri að skoða I
l°si hins nýja sáttmála. Fyrir og eftir
salmana eru lesin eða sungin and-
st®^ (antiphonae). j þeim er fólgin
otuðhugsun sálmsins og eru and-
stefin oft úr sálmunum tekin.
^nnar hluti tíðagerðarinnar og
yldur sálmunum eru lofsöngvar
Qntica). Þessir söngvar eru bœði úr
arnla_ og Nýjatestamentinu. í óttu-
s°ng efri (Laudes) er sungin Lofsöng-
Ur Zakaria, Benedictus. Lofsöngur
aria, Magnificat, í aftansöng og
0 söngur Simeons, Nunc Dimittis, í
nattsöng. Auk þessa eru sérstakir
mar á stórhátíðum og minningar-
d°gum,
. Þr'ðji hluti efnis eru kaflar úr Ritn-
þv'Unni- Rhningarlesturinn miðar að
I að meginhluti Ritningarinnar sé
^sinn á óri hverju. Þetta veitir þeim,
ó ^^ý®'r eða les, œrna þekkingu
I 'faingunni. Til þess svo að hjálpa
saranum eða áheyrandanum til að
ó ra lesturinn að bœnarefni, þá fer
v' ?^.'r f|verjum lestri víxllestur eða
x s°ngur, responsorium. Það eru
Ur Ritningunni, sem undirstrika
sem lesið var. Einnig leggur
vers
bað
hr,!-S» v'xlsöngur áherzlu á meginefni
'atiðar.
^Vmnarnir eru yngstir af efni tíða.
inn9'lnS' Þessir sálmar eru komnir
fyri 1 _ f'ðagjörðina í Vesturkirkjunni
bro • f™ hinni austrœnu. Am-
Up S'Us biskup í Milano hafði tekið
þjó S°n9 hymna og andstefja í guð-
munUStunni' en Benedikt frá Nursia
yrstur hafa sett hymna í tíða-
gerðina í Vesturkirkjunni. Allmargir
hinna fornu hymna í tíðasöngnum
voru þýddir á íslenzku, en engir
þeirra eru nú ! íslenzku sálmabók-
inni. Hins vegar eru nokkrir hymnar
fornir í sálmabókinni, er vel henta í
tíðagerðinni ásamt öðrum sálmum
þar.
Einstök vers úr Saltaranum eða úr
öðrum ritum Biblíunnar eru sungin
eða lesin sem víxllestur eða víxl-
söngur I upphafi tíðagjörðarinnar og
eftir söng hymnanna.
Að síðustu skal svo nefna kollekt-
urnar eða bœnirnar. Hinar eldri þeirra
eru margar stórlega fagrar og hafa
staðizt í tímanna rás. Við fyrstu sýn
eða áheyrn má vera, að þessar bœn-
ir virðist framandi um orðfœri, en
þœr eru frábœrlega skýrar um efni.
Fyrir kollektunum'fer oft bœnaákall,
preces. Það er frumflutt sem víxl-
bœnir.
Þetta er í höfuðatriðum efni tíða-
gjörðarinnar, Eins og hver og einn
getur séð af þessu, miðar þessi til-
beiðsla við að biðja Guðs orð í sam-
félagi, menn biðja saman. Þetta at-
ferli eflir bœði þekkingu og vekur til
þátttöku og rótfestir þá í Guðs orði,
er hafa þá trú, er leitar nœringar og
svölunar. Hitt er svo annað, að al-
menningi er vart œtlandi að biðja
allar hinar átta tíðir, enda ekki hugs-
að á þann veg. Morgunsöngurinn og
aftansöngurinn henta vel, ekki sízt
á helgum dögum. Aftansöngurinn
gœti þá fengið þann sess, sem síð-
degisguðþjónustur hafa nú sums
staðar.
137