Kirkjuritið - 01.06.1972, Blaðsíða 16

við séra Friðrik töluðum um sálma.
Ég man eftir því, og nú þykir mér
vœnt um það, að einu sinni yfir-
heyrði ég hann dálítið um það,
hvernig þessi og þessi sálmur hans
hefði orðið til, þvl að þá var áhug-
inn vakinn. Og hann gaf nokkrar
skýringar á því, sem ég hef nú í
minni vörzlu. Hefði ég ekki gert þetta,
býst ég við, að eitthvað af því hefði
glatazt.
Ég fœ áhuga fyrir þessari hymno-
logíu. — En hvernig átti ég að fara
að? Ég hafði sem sagt engar bœkur.
Ég fór að grennslast um í söfnum
hér. Þar var nú ekki um auðugan
garð að gresja. Þar var sama sem
ekki neitt um þessi efni. Svo ég fer
að hugsa málið og stefni að utan-
för. Það var haustið 1962. Ég sá
fram á það, að ég hefði ekki fjár-
magn til að fara til langrar dvalar
að heiman. Hins vegar var mér Ijóst,
að ég þurfti að verða nokkuð lengi,
ef nokkurt gagn átti að verða að.
En alltaf leggsf nú eitthvað til. Fyrir
aðstoð Gísla Sigurbjörnssonar for-
stjóra, hleypur þýzka sendiráðið und-
ir baggann, veitir mér styrk, svo að
ég dvaldist I Þýzkalandi í þrjá mán.
uði í árslok 1962. Ég nota þann
tíma vel, fer þaðan til Danmerkur,
er einn mánuð í Kaupmannahöfn að
grúska. Danir gerðu nú lítið fyrir mig
nema sá elskulegi Hafnarbiskup,
Madsen. Hann greiddi götu mína,
ósköp elskulegur. Þaðan stefndi svo
hugur minn til Svíþjóðar. Ég hafði
skrifað íslenzka sendiherranum, Hans
G. Andersen, frá Þýzkalandi og beðið
hann að grennslast um, hvort sálm-
frœðistofnunin, sem ég hafði haft
spurnir af í Stokkhólmi, mundi lia
mér nokkurt lið. Svarið kom um hœl-
Andersen var mjög fljótur að bregða
við og greiddi úr þessu. Ég fé^
þarna t.d. ókeypis húsnœði og vc,r
þar á annan mánuð. Síðan fór e9
heim, Ferðin tók alls eina fimm e^a
sex mánuði, og ég las œði mikið-
Þá var eftir England. — Noreg'
hafði ég kynnzt dálítið, einkum fra
Danmörku, — og lét það duga. Ee
hvernig átti að komast til Englands-
Ég sótti til Hugvlsindasjóðs. Þeir letu
mig hafa smá styrk. Ég fór svo hausl
ið 1965 og var í Cambridge og L°n'
don í þrjá mánuði, kynnti mér þar
brezkan og amerískan sálmakveð
skap.
Síðan fór ég að skrifa og vinn°
úr mínum gögnum. En ég vildi v'ta
meira. Mér fannst undirbúningudnn
hafa orðið of naumur, og mig 1°°^
aði að fara utan enn einu sinn'-
Þá sé ég 1 blöðunum, að boðinn e[
finnskur styrkur. Og ég sœki, og se^
þó við sjálfan mig: ,,Það þýðir ekkeO
góði maður. Þú ert orðinn svo hun
gamall." — En ég fœ styrkinn, °g
við förum svo hjónin til Helsingf°rS’
Mér var sagt, að þar vœri gott bókö
safn. Það var haustið 1968. Við v°r
um svo í Helsingfors eina átta rnOn
uði, og þar bœtti ég miklu við m'9
En þá er mínum utanförum lokið-
Eftir þetta hef ég náttúrlega unn!u
meira og minna við þetta á hve^
ári. — Tildrögin eru ýmis, og en9
inn
En
veit sína œvina, fyrr en öll er
ég er mjög þakklátur fyrir, 00
komst þó inn á þetta svið. ,g
En hversu langt er svo
kom'c
verki þínu? Og hvað um útgáfu
110