Jörð - 01.02.1940, Blaðsíða 24

unum, ef farið væri að ræða mál
á hlutlausum grundvelli rann-
sókna og rökfræði ? Eru þar ekki
góðir menn, sem vita, að góð-
mennskan gildir ekki og brosað
yrði bæði til hægri og vinstri, ef
ætti að fara að prédika þar um
siðgæði? Og eru þar ekki trú-
aðir menn, sem finna, að sam-
þingsmenn þeirra mundu verða
feimnir og fara hjá sér fyrir
þeirra hönd, ef þeir færu að
blanda andlegri eða eilífri vel-
ferð íslendinga inn í umræður
um ráðstafanir vegna kreppunn-
ar? Er ekki hinn pólitíski skot-
grafahernaður ein flókin sér-
fræðigrein, sem broslegt er um
að tala fyrir börn í þeim lög-
um?
Þetta má vel vera. En hrein-
skilnislega sagt finnst mér stund-
um, að málurn stórþjóðanna mætti
stjórna betur af óspilltum börn-
um en af þeirn Völundum véla-
bragðanna, sem með þau fara.
Og eg sé ekki betur en hin vopn-
lausa og friðsama íslenzka þjóð
sé með sínum fátæklegu vopn-
umj tungu og penna, makki,
brögðum og ýmiss konar ofbeld-
isbrölti, vel á veg komin að
skyldu hernaðarástandi og hand-
an hafsins er að leiða Norður-
álfumenninguna á barm glötunar-
innar. Og aðalsyndin er sú sama
hér og þar: að missa sjónar á
hinu einfalda takmarki: þroska
og ræktun einstaklingsins, eða í
einu orði: menningunni, hvað
er best manni.
22
Gengur ekki fleirum en mér
illa að skilja, að það sé nokkur
eðlisnauðsyn að gera stjórnmál
mannspillandi ? Er ekki hægt að
ráðstafa þessum vesölu 20 millj-
ónum stýfðra króna, sem alþingi
ræður yfir, án þess'að bítast og
berjast svona mikið um þær?
Meiri' hlutanum er sjálfráðstaf-
að, t. d. því, sem fer í vexti
og afborganir af skuldum og til
þess að reka þau störf, sem rík-
ið hefur ágreiningslaust tekið að
sér að sjá um. Oft er mest deilt
um smámunina.Er það ekki hálf-
broslegt að leggja f jölda af vega-
spottum, sem eru ekki fyrst og
fremst gerðir til þess að ekið sé
á þeim bílum eða kerrum, held-
ur til hins, að vissum frambjóð-
endum verði við næstu kosning-
ar greiðfærari vegur inn í Al-
þingishúsið? Samstilling ])ing-
manna og kjósenda, leiðtoga og
þjóðarvilja, er orðin með undar-
legum hætti. „Þjóðarviljinn" er
bruggaður á hærri stöðum með
það í huga, að „þessi sælgætis
hundamatur“ (eins og Þorsteinn
Erlingsson kvað) gangi í þá fá-
vísustu og sérdrægustu, því að
það er mesti galdurinn að ná
tökum á þeim. Hann er miklu
göróttari en foringjunum væri
næst skapi. Síðan kemur hann
aftur til þeirra, og er þá orðinn
að lögmáli: „rödd þjóðarinnar
er rödd guðs“! Ef þið efizt um,
að nokkur breyting hafi orðið á
þessu, vil eg biðja ykkur að lesa
fáeina árganga af Nýjum félags-
jord