Jörð - 01.02.1940, Blaðsíða 59

Ég hafSi enga hugmynd um
aldur hennar. Þegar ég var korn-
ungur, var hún gift kona, en nú
fann ég ekki betur, en aS viS
værum svo til jafnaldra. Hún
var vön aS segja, aS sér dytti
ekki í hug aS draga dul á ald-
ur sinn: hún væri fertug, — og
bætti brosandi viS: náttúrlega
draga konur allt af 5 ár undan.
Ekki bar hún viS aS reyna aS
leyna því, aS hún litaSi á sér
háriS (þaS var mjög fallega jarpt
meS rauSleitum blæ), og sagSist
hún gera þaS af því, aS hár, sem
væri aS grána, væri svo ósmekk-
legt; undir eins og hún væri orS-
in almennilega hvíthærS, myndi
hún hætta. Þá yrSi sagt: „Mik-
iS er hún ungleg í andliti!“
ÞaS var nú samt farSaS, en
allt í hófi; og augun áttu áreiS-
anlega nokkuS af ljóma sínum
tækninni aS þakka. Hún var fríS
kona, snilldarlega búin, og i
deyfSu alabastursljósinu, sýndist
hún ekki degi eldri en þessi
fjörutíu ár, sem hún taldi fram.
„ÞaS er ekki nema viS snyrti-
borSiS, aS ég legg þaS á mig aS
láta bera rafmagnsperuna skína
framan í mig,“ bætti hún viS og
setti upp ófyrirleitiS bros. „Þar
þarf ég þess viS: fyrst til aS
segja mér óþveginn sannleikann
°g svo til aS þvo hann dálítiS."
ViS röbbuSum saman í mak-
'udum um sameiginlega kunn-
ingja og frú Tower gerSi grein
^yrir hneykslismáli dagsins. ÞaS
var ógn notalegt, eftir aS hafa
JÖRÐ
svamlaS um önnur lönd, aS koma
heim og sitja í hægu sæti, viS
arineldinn brennandi, meS heill-
andi tebúnaS á hrífandi borSi,
og spjalla viS þessa skemmtilegu,
fríSu konu. Hún fór meS mi~
líkt og týndan son, endurheimt-
an úr hrakningunum, og var til
í aS hafa mikiS viS mig. Hún
var vön aS vera hreykin af mat-
arveizlum sínum; hún lagSi ekki
minni alúS í þaS, aS velja sam-
an gesti, en í hitt, aS veita þeim
svo, aS orS væri á gerandi; og
þeir voru fáir, sem ekki litu á
þaS sem feng, aS vera boSiS i
eina. Nú tiltók hún dag og baS
mig sjálfan segja til, hverja ég
vildi hafa meS mér.
„ÞaS er aSeins einn fyrirvari,
sem ég verS aS hafa. VerSi Jane
Fowler ekki farin, kemst ég ekki
hjá aS draga þaS.“
„Hver er Jane Fowler?“
spurSi ég.
Frú Tower brosti súrt.
„O — hún er krossinn minn.“
„Jæja!“
„MuniS þér eftir ljósmynd-
inni, sem ég var vön aS hafa á
slaghörpunni, áSur en ég lét taka
til í stofunni: kona í þröngum
kjól meS þröngum ermum og
meS gullnisti, háriS kembt aftur
frá breiSu enni, svo eyrun sáust.
meS gleraugu á heldur stubbara-
legu nefi? Sko, þaS var Jane
Fowler ?“
„Þér höfSuS nú svo margar
myndir í stofunni, áSur en þiS
endurfæddust,“ kastaSi ég fram.
57