Jörð - 01.02.1940, Blaðsíða 30

þeir vildu ekki horfa upp á tröÖkun helgidómsins og gengu aftur
fyrir húsiÖ. Þar stóðu á annað hundrað stúdentar, flestir ungir,
nokkrir rosknir — hljóðir og drupu höfði. Allt í einu heyrist
lágur og sorgbitinn söngur eins manns; undir eins er tekið und-
ir; allir syngja — lágt og harmþrungið:
Várt land, várt land,
várt fosterland —
ljud'högt, o dyra ord.
Ej lyfts en höjd mot himlens rand,
ej sánks en dal, ej skjöls en strand
mer álskad án vár bygd i nord,
án vára fáders jord.*
Din blomming, sluten
án i knopp,
skall mogna ur sitt tváng.
Se: ur vor kárlek skall gá opp
ditt ljus, din glans, din fröjd, ditt hopp —
och högre klinga skall en gáng
vor fosterlándska sáng.*
Er á leið sönginn, óx honum styrkur og syngjendum djörfung.
Seinni hluti síðara versins dunaði sem brimhljóð; höfuðin voru
nú borin hátt og eldur brann úr augum. Vitum vér þá ekki fyrri
til, en sýslumaður kemur með þjóni sínum framundan húshorn-
inu og stendur þar berhöfðaður, unz lokið var sönginum. Þá gekk
hann hljóðlátlega burt. En vér stóðum enn góða stund og bið-
um þess, að hann kæmi sér vel af stað, og mælti enginn orð frá
vörum. Vér útlendingarnir fundum, að oss hafði verið veitt inn-
sýn í leyndardóm og helgidóm finnlenzku þjóðarinnar — og vér
drógum skóna af fótum vorum. Loks gengu menn til hlaðsins.
Sjá! Hinum launaða fulltrúa erlenda valdsins hafði runnið blóðið
* ÞjóSsörigur eftir Runeberg. Lag: ísland, ísland, ó ættarland. Frb.: Vort
land, vort Iand, vort fústerland — jud liögt, ó dyra úrd. Ei lyfts en haud
mút himlens rand, ei seinks en dal, ei sjöls en strand mer elskad en vor
bygd i núrd, en vora feders júrd. — Din blúmming, sluten en í knúpp,
skal múgna ur sitt tvong. Se: ur vor tjerlek skall go úpp ditt jus, din
glans, dín fraud, dítt hopp, og högre klínga skall en gong vor fúster-
lenska song.
28 JÖRÐ