Jörð - 01.02.1940, Blaðsíða 28

Þúsundvatnalandið á margt frumlegt í fórum sínum.
gar'Öur jaðrar alla Finnlandsströnd. Eyjarnar, stórar og smáar, al-
vafnar grasi eða skógi, þar sem ekki eru akrar eða matjurtagarðar;
víða gægjast klappir upp undan gróðrinum, en sumstaðar ganga
hnarreistir klettar í sjó fram. Víða eru blómleg býli; þó ber meir
á sumarbústöðunum; sundskáli við hvern. Oft sást fólk á sundi
og lystibátar á siglingu. Víða stóð fólk fyrir dyrum úti og veif-
aði til okkar. Við tókum land nálægt Hangö, sem nú er barist
um. Landinu hallar undir eins upp frá sjónum, allt að 50 metra
hæð. Brekkan, sem ekki er ýkjabrött, er alvaxin gisnum skógi,
en á milli trjánna er þétt gras og bláberjalyng og skemmtilegar
granítklappir. Yndislegur skógarilmur, sem ekki þekkist t. d. í
hinum fögru, dönsku beykiskógum, lá í undurtæru loítinu og í
sameiningu við blíðviðrið gagntók hann líkama og sál með hress-
andi, kryddkenndum unaði; vakti hugmyndina um ódáinsveig. Þeg-
ar við svo eftir móttökustund yfir borðum, — þetta var sem sé
norrænt stúdentamót í júlí 1914 — gengum gegnum skóginn til
svefnstaðar okkar, þá fannst mér hann heilsa okkur eins og göf-
ug sál heilsar þeim, sem hún þorir að trúa fyrir leyndarmáli síns
tigna hjarta. Hann þaut svo einkennilega, undurlágt í logninu;
stundum þagði hann og byrjaði svo aftur, hækkandi, — þagnaði
26
JOIIÐ