Jörð - 01.02.1940, Blaðsíða 43

Nú fer Imba að leita og dettur ekki i hug að aðgæta neitt nán-
ar þann, er við skrifborðið sat. Hún leitar og leitar og fer að
verða hálfórótt. Auðvitað sá hún Vidda út undan sér og smá-
vandist því, að „pabbi“ væri eitthvað einkennilegur, án þess að
það vekti nokkurn tíma eftirtekt hennar, þó að hún hlyti raun-
ar að sjá það betur og betur. Sá ég, að hún var eins og tekin
að gefa honum auga, en svo rugluð var hún orðin, að hún skeytti
ekki því, er hún sá. Að lokum þóttist hún vera búin að leita af
sér allan grun í stofunni og stefndi á dyratjöldin, en ég lædd-
ist í snatri í koldimmt skot á bak við kommóðugafl og settist
þar á hækjur mínar. Það er til marks um, hvað barnið var orð-
ið ruglað, að hún þreifaði á kollinum á mér og fór við svo búið
aftur inn í stofu, eins og ekkert hefði í skorist — og ég á gægj-
ur jafnharðan. Sé ég þá, hvar hún stendur, eins og dæmd og
starir á Vidda alveg skilningslaust, ■—- en hann glottir um öxl
beint framan í hana. Hún er þá komin í sömu spor og ram-
villtur maður, sem ekki þekkir sinn eigin bæ af hlaðinu. Varð
mér nú ekki um sel og þótti óráðlegt að halda þessu
gamni lengur áfram og gerði allt uppskátt. En Imba
var eins og hálfdösuð á eftir, þó að hún kynni vel
að meta gamanið í því, sem gerzt hafði.
ÞEGAR Viddi var á 3. eða 4. ári, kom einhver
þéttingur í hann við ömmu sína, en hún ætl-
aði að reyna að mýkja hann. Leit þá stráksi á hana
á þann hátt, sem sýnt er hér í myndinni, og mælti:
„Komdu ekki við mig, amma, því Guð og blómin
„á“ mig“ (eiga mig).
SJ IGGA litla var mesti víkingur. Þó að jafnvel karl- jjj\ -rr
^ menn hýrðust inni veðurs vegna, þá var hún '
viss með t. d. að standa bísperrt úti á túni með hend-
ur fyrir aftan bak og gera athuganir á hestum. Ein-
hverju sinni var kallað á Siggu, en hún sást hvorki
né anzaði. Einhver spurði: „Hvaða Sigga?“ Þá gell-
ur sú litla við: „Sigga í forinni — Sigga á stein-
mum — Sigga í grasinu." Hún þekkti svo sem álit-
ið á sér.
JÖRÐ
41