Jörð - 01.11.1941, Blaðsíða 6

Vinur í raun
AHINUM óumræðilega stóru örlagatímum, sem nú ganga yfir
Jörðina og bregða nýju og sterku ljósi yfir gervallt líf, ekki
aðeins þjóða heldur og hvers einstaks manns, þá er það þó
örlagaþrungin barátta einnar nágrannaþjóðar, Norðmanna, sem
kemur öllu harkalegar en flest hitt við hið mannlega tómlæti ís-
lendinga — en það er, að sögn, tiltölulega vel þroskaður eiginleiki
í fari voru. Vér getum ekki horft upp á hina átakanlegu baráttu,
sem þessi vor nánasta frændþjóð á nú í — synir og dætur vorra
eigin feðra, hinir réttu ráðamenn hins mikilúðuga lands, sem
þjóð vor á sína gildustu rót lil að rekja-vér getum ekki horft
upp á þetta, án þess að staldra að eins við í snarsnúningi hins
tryllta tíma og helga ])jóð þessari eiiitla íhugunarstund. Og áður
en vér vitum af, hefir ofurlítið andvarp brotizt upp frá brjósti
voru, er felur einhversstaðar hið innra með sér anda ástúðlegs
orðs eða atlots. Á öðrum kreppist hnefinn.
Þegar svo stendur á, sem að framan er reynt að iýsa i fáum
orðum, eru hlöð og timarit sjálfkjörin sem fyrstu sameiginleg tján-
ingartæki. í tilfinningu þess hefir JÖRÐ hoðið nokkrum völdum
Islendingum að vera vettvangur þeirra fyrir persónulega tjáningu
gagnvart norsku þjóðinni almennt og með tilliti til núverandi kring-
umstæðna. Hafa þeir aliir hrugðizt hið bezta við, eins og vænta
mátti eftir atvikum, og vonum vér og þykjumst þess fullvissir, að
framlag þessara manna megi álítast trútt vitni um afstöðu ís-
lenzku þjóðarinnar í heild í þessu tilliti. — Enn fremur liafa nokkr-
ir ágætir Norðmenn, með sendilierra norska ríkisins hér i Reykja-
vik, hr. Aug. Esmarch, i fararbroddi, gert oss þá ánægju að skrifa
í hefti þetta, sem vér vonum að megi stuðla að því, að glædd verði
þau sambönd milli þessara náskyldu þjóða, sem eru svo eðlileg
og æskileg. — Að lokum hirtum vér hér þýdda útdrætti úr grein-
um — aðallega frásögnum — úr veglegu riti, sem frjálsir Norðmenn
gáfu út í vor sem leið, til minningar um hina hugumstóru baráttu,
sem þjóðin hafði þá háð í eitt ár til varnar frelsi sínu og þjóð-
erni — ásamt smælki úr hlaði, er þeir gefa út. Myndir flytjum
vér að vanda, að vísu með meira móti, efni voru til skýringar og
áherzlu, enda er hvergi af myndaauð að taka, ef ekki úr nátlúru
°K þjóðlífi Noregs.
Kjör Norðmanna, jafnt þeirra, sem heima eru, og hinna, sem
eru landflótta, eru þungbær, en — „menn aumka ekki þjóð, sem
tekur á sínum innstu og helgustu kröftum“, eins og hinn frægi
ritstjóri sænska blaðsins „Göteborg Sjöfarts- og Handelstidning"
kemst að orði. Áður vissu allir, að norska þjóðin átti óvanalega
440 jörð