Jörð - 01.11.1941, Blaðsíða 93

ég af fundi og var að fara í bílinn, þegar þýzkur lier-
maður hremmir mig og' fer með mig á Hotell Nobel. Þar
var þá fvrir Reichmann skipherra og liafði þekkt mig
álengdar. Hann var bálreiður og tók að blíða mér yfir,
en hætti fljólt og sagðist taka mig fastan. Að svo mæltu
fór liann út og setti vörð til liöfuðs mér.
Ég tólc nú að ganga um gólf í salnum. Það voru þar
tveir hermenn með mér, en samt gat ég komið orði út
um opinn glugga til stráks, er stóð fyrir utan, um að
hlaupa út á torg og segja manni, sem sæti þar í rauð-
um bíl að bíða mín við dyrnar á gistihúsi mínu.
Ég slangraði nú frá glugganum og lét sem ég væri á-
liyggjulaus. En illa leizt mér á það. Nú vissu þeir líka
um afskipti mín af brezka ræðismanninum. Við liöfð-
um opnað munninn á gátt við blaðamenn, þegar við náð-
um bænum aftur. Hver befði þá getað séð fyrir, hvernig
fara mvndi? Ekki við a.m.k. í sigurvímu okkar. Þeir
voru svo sem vissir með að vita fleira. Ég mundi, að þeir
höfðu álitið, að stuttbylgjustöð væri starfandi í bænum.
Þeir voru svo sem vissir með að ímynda sér, að hún hefði
verið í konsúlsíbúðinni!
Þegar ég var handtekinn bið fyrra sinn, fór allt vel.
Það var til of mikils ætlast, að jafnvel tækist til í þetta
sinn. Það var vafalaust vissara að koma sér undan, áður
en fangelsið yrði formlegra!
Salurinn var borðstofa og setustofa í senn. Á mörkun-
um var lílið afgreiðsluborð og útgangur í eldliúsið. Við
dyrnar var dálítið skápaborð. Ég slangraði þangað eins
og hugsunarlaust og tók svo að liella mér valni í glas. Ég
var alveg við eldbúsdyrnar. Þar var niðurganga í kjall-
arann! — Fyrr en augað eygði, var ég kominn ofan, þaut
í gegnum nokkur kjallaraherbergi og út í bakgarð. Þá
voru aðcins fáein skref fyrir húshornið og var ég svo
heppinn, að rekast þar á fólksbil með bílstjóra við stýr-
ið. Ég henti mér niður á bílgólfið og bað hann aka í
fleygiferð til gistihúss míns. Þar var bíllinn minn fyrir.
Ég dreif konuna og barnið út í bilinn og ók i hvínandi
jörd 527