Jörð - 01.11.1941, Blaðsíða 44

Kristmann Gudmundsson:
Minning frá Noregi
MÉR ER LÖNGUM minnisstæður sá dagur, er ég' fór
til selja í fyrsla sinn. Við vorum tveir saman, Vik,
vinur minn norslcur, og ég, og við héldum til fjalls
upp frá Östese í Ilarðangri. Sólskin var, skafheiður him-
inn, og liiti mikill niðri í sveitinni. Leiðin var allbrott, og
ég alls óvanur fjallgöngum, enda þótti Vik seint sækjast í
fyrstu. En loft.ið varð svalara, og fætur okkar frárri, eftir
því sem ofar dróg. Við gengum meðfram klettagili einu;
fossaði þar vatn niðri í hrikalegum gljúfrum, en i liverri
smugu bergsins uxu hjarkir, og allskonar gróður. Mér
fannst trén þurfa lygilega lítinn jarðveg, til þess að festa
rætur og vaxa, og dróttaði því að Vik vini mínum, að
þetta væru allt gerfitré, sem þeir Herðir liefðu límt á
björgin, til þess að hæna að sér ferðamenn!
Eftir tveggja stunda göngu komum við loks upp á fjalls-
brúnina, en þar tók við hóglega liækkandi hálendisheiði.
Þarna settumst við niður, og nutum verðskuldaðrar livíld-
ar. Útsýnið var ekki mjög vítt, því þröngur þótti mér
Harðangursfjörður, en fagurt var það: Sveitir og hlíðar
i sumarblóma, hvítir hóndahæir i hlíðunum og á hökk-
um liins spegilgljáa fjarðar, kirkjur á nesjum og töng'-
um, léttklætt fólk að starfi og hátar á ferð yfir tæran
vatnsflötinn. Mér kom i hug „Bíudefærden i Hardanger‘\
eftir A. Muncli:
„Nú svífur hinn ástljúfi sunnanblær
á sólvæng til Harðangursfjarðar.
En háfjöll, í Ijósmóðu himninum nær,
sig hefja úr læðingi jarðar.
Og jöklunum hitnar, en hlíðin grær,
og liátíðaljóma á sveitina slær —
því sjáið, livar sólroðnu fari
siglir nú hrúðfylgdarskari.“
(Jóhannes úr Kötlum þýddi).
478
JÖRÐ