Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 3

Friðrik Ásmundsson Brekkan:
UTLAGAR.
Guðríður hélt á bréfinu í hendinni.
Það hafði beðið hennar, þegar hún kom
heim af verkstæðinu fyrir tveimur dög-
um síðan — og hún las það aftur yfir
nú — »Landaball« — og það átti að vera
nú í kvöld.
Hún hafði aldrei hlakkað eins mikið
til neins, síðan hún mundi fyrst eftir
sér...
Jæ-ja — »ballið« — það var nú kann-
ske ekki svo mikið, það út af fyrir sig...
En hún hafði verið einsömul svo lengi.
— Einsömul var nú auðvitað ekki rétt
að kalla það, þar sem hún vikum og
mánuðum saman sat og saumaði á verk-
stæði meðal fjölda margra annara ungra
stúlkna... En samt sem áður — eða hvað
átti hún eiginlega að kalla það? Einmana
— einstæðingur — útlagi? Nú það var
líka sama, hvað hún kallaði það. Á með-
al þeirra, sem hún vann með, var þó
engin að tala við — engin, sem skildi,
hversu einmana og yfirgefin hún var,
hversu fátæk og öllu rænd. — Ekki svo
að skilja, að stöllur hennar ættu meira
af peningum en hún. Nei, það var nú
víst eitthvað svipað. En þær áttu samt
það, sem hún átti ekki: allt sameiginlegt
hver með annari — hún aftur á móti
ekkert með þeim. i því var munurinn
fólginn.
Hún gleymdi því aldrei, hve óumræði-
lega glöð hún hafði orðið eitt kvöld. Hún
var á leið heim, og þá sá hún allt í einu
skammt frá sér tvo menn. Og hun heyrði
þá tala íslenzku — tala málið hennar.
N,-Kv., XXVI. árp. 7.-9. h.
Var það nú ekki Guðs náð, að hún ein-
mitt skyldi vera úti á þessum stað og
þessari stund? Hún hugsaði sig alls ekk-
ert um, en hlýddi undir eins þeirri fyrstu
hvöt, sem hreimur málsins vakti hjá
henni. Hún þaut brosandi af stað í áttina
til þeirra. Þeir veittu henni líka eftirtekt
og stöldruðu við. En þeir misskildu hana
— héldu hana auðsjáanlega í allt öðrum
erindagerðum en hún var. — Og nú
heyrði hún málið sitt aftur — fagra,
margþráða málið... En þeir sögðu við
hana orð, sem ennþá sviðu í sál hennar
— svívirðileg orð, sem ennþá gátu kom-
ið blóðinu til að þjóta upp í kirinar henn-
ar í hvert sinn, sem henni duttu þau í
hug. Hún gat ekki reiðst þeim — hún
vissi, að þeir köstuðu öllu þessu skarni á
hana í alveg gersamlega hugsunarlausri
og tilgangslausri kátínu, í þeirri trú að
henni gæti ekki gert það neitt til, hver
sem hún væri, vegna þess að hún mundi
ekki skilja það. Henni fannst fyrst eins
og hún ætlaði að hníga niður í sömu
sporum af blygðun. En hún áttaði sig
samt fljótt svo mikið, að hún gat snúið
við og lagt á flótta eins og fætur tog-
uðu þvert yfir götuna — og burtu. Hlát-
ur piltanna hljómaði á eftir henni, og
hún heyrði greinilega, að annar þeirra
sagði: ■
»Nei, sko — lítt’á! Mikill fjandi, lags-
maður! Henni lízt ekkert á íslenzkuna
þessari!«
Á eftir hafði hún stundum ásakað
sjálfa sig fyrir að hafa ekki látið sem
13