Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Síða 48

142
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ekki svipt hann arfinum, sem hann fékk
eftir Vilhelm.
Þegar skipstjóri kom til hans, til þess
að taka á móti laununum fyrir glæp sinn,
sagði Elten hlæjandi við hann: »Þarna
sjáið þér nú, að hræðsla yðar var ástæðu-
laus. Nú hafið þér ekkert að óttast fram-
ar, og ég ímynda mér; að þér getið gert
yður margan glaðan dag fyrir 20000
dali«.
Kast var ekki eins glaður. »Það mun
lítil blessun hvíla yfir peningunum, því
að mér er horfin öll gleði og rósemi«,
svaraði hann, »sá kvíði, að glæpurinn
muni enn komast upp, getur ekki yfir-
gefið mig«. »Heimska tóm. Hinir dauðu
eru þögulir. Að fáum vikum liðnum verð-
ið þér á annari skoðun«.
Skipstjóri hristi höfuðið efablandinn.
»Á ég að gefa yður ráð«; hélt Elten
áfram. »Flytjið yður burtu úr þessum
bæ, þér eruð nógu ríkur til þess að geta
lifað hvar sem vera skal og alveg eftir
því sem yður líkar bezt. Þar veit enginn
neitt um þenna viðburð; þetta myndi ég
efalaust gera«. »En ég ekki«, svaraði
Kast. »Ég verð kyrr. Ég sé það glöggt á
svip kunningja minna, að þeir eru ekki
trúaðir á sakleysi mitt. Færi ég burt, þá
yrði það til þess að styrkja grun þeirra.
Ég vil heldur ganga beint á móti hætt-
unni en hafa hana að baki mér«. »Alltaf
þessi sami kvíði!« greip Elten fram í.
»Ef þér farið burtu, þá megið þér eiga
víst, að ég ver málstað yðar rækilega og
betur en þér gerið sjálfur«.
Skipstjóri brosti fyrirlitlega. »Haldið
þér að yður verði trúað betur en mér.
Sá sem grunar mig, hann mun líka vera
svo hygginn að ráða í, hver sé upphafs-
maðurinn, því að þér hafið fengið arf-
inn en ég ekki«. Ég hef borgað yður tölu-
verðan hluta af honum«. »Segið þér öðr-
um frá þessu«, svaraði Kast önugur.
»Mér væri kærara að verkið væri óunnið
og ég gæti lifað rólegur«. Hann kvaddi
og fór, auðsjáanlega í mikilli geðshrær-
ingu.
Elten var miklu rólegri, því að hann
gat ekki séð nein líkindi til þess, að glæp-
urinn yrði uppvís, svo framarlega sem.
Kast kæmi ekki upp um sig sjálfur, og
að það mundi ekki verða þóttist hann
vita fyrir víst. Hann hafði engar áhyggj-
ur vegna dóttur sinnar, og þó var ástand
hennar hið hörmulegasta. Reyndar
renndi hann grun í, að hjarta hennar
væri sjúkt, en hann tók sér það ekki
nærri, því að hann treysti því, að tíminn
mundi lækna hana.
Margar vikur voru liðnar. Tom, sem
alls ekki vildi vera lengur á skipi Eltens,
hafði enn ekki getað fengið neina at-
vinnu, þó að hann hefði gert sér far um
það. ‘Skipstjórar fráfældust hann, vegna
þess að hann var orðinn svo gamall og
gráhærður, jafnvel þó að hann gæti leyst
verk sitt eins vel af hendi og hver ann-
ar.
Framtíðarhorfur hans voru ekki glæsi-
legar. Þar eð hann átti enga ættingja
hafði honum aldrei komið til hugar að
spara; hann hafði vonast eftir að fá að
deyja á sjónum. Honum leiddist að gefa
sig í stöðuga vinnu. Kærast hefði honum
verið að reisa veitingahús handa sjó-
mönnum nálægt höfninni, til þess að geta.
talað um sjóferðir og siglingar við þá,
en hann vantaði peninga til þess. Mestan
hluta dagsins hélt hann til niður við
höfnina; hann átti enn eftir nokkuð ó-
eytt af kaupi sínu fyrir seinustu ferðina
og við og við vann hann sér inn dálítið
fyrir smávik, sem hann gerði.
(Frh.).