Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 24

118
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Hvað gengur annars að henni? Hefur
hið bölvaða stríð gert hana algerlega
miskunnarlausa? Þýzk börn í sveltu,
þýzkir sjómenn drukknaðir, þýzkir flug-
menn brenndir — en, guð minn góður,
er þá öll þjóðin orðin band-vitlaus?« .
Monu finnst hún ætla að kafna.
»Hún er gömul og býst ekki við að lifa
lengi hér eftir, og svo, af því að ég vil
giftast beztu stúlkunni í heiminum og
hafa hana heim með mér...«.
En hlátur hans breytist nú í grát, og
hann getur ekki sagt meira. Mona getur
varla orði upp komið heldur, og tárin
fylla augu hennar, en að lokum segir
hún:
»Óskar, þetta er allt mér að kenna. Ég
er komin upp á milli þín og móður þinn-
ar. Þú verður að fara aftur heim í land
þitt til móður þinnar — og láta mig vera
kyrra hér«.
óskar lyftir höfðinu, og Mona sér, að
svipur hans er afmyndaður.
»Land mitt? móðir mín? Ég á hvorki
föðurland né móður. Ég hverf aldrei aft-
ur til þeirra — aldrei að eilífu!
Á sömu stundu er hann farinn, áður
en Mona getur rétt fram hendurnar til
að aftra honum.
Þar sem hún er ein í bænum, verður
hún að gæta verka sinna eftir venju —
kýrnar þarf að mjólka og gefa þeim, og
þegar því er lokið og hún hefur mælt út
mjólk fanganna, hefur hún tíma til að
hugsa um núverandi kringumstæður sín-
ar.
Fyrst að móðir óskars hefur neitað að
taka á móti henni, er Þýzkaland einnig
lokað fyrir þeim. Af því að hún elskar
Óskar og hann hana, og þau eru af tveim
mismunandi þjóðum, sem hafa átt í
ófriði hvor við aðra, á nú að ofsækja þau
um heim allan eins og útskúfaðar sálir,
sem engan dvalarstað finna.
»Veslings óskar. Það er nú verra fyrir-
hann«, hugsar hún.
13. KAPITULI.
Mennirnir úr fjórðu og fimmtu deild,
þrír fjórðu hlutar varðmannanna og
margir fyrirliðar eru farnir. Þá kemur
dag nokkurn ókunnur maður til herbúð-
anna og gerir tilboð í allar byggingarn-
ar þar í heilu lagi.
Þegar hann hefur farið hringferð um.
þær og virt þær fyrir sér, kemur hann
heim á bæinn til heildaryfirlits. f sama.
bili kemur Mona út úr mjólkurbúrinu.
Gesturinn er Ameríkumaður, frjálsleg-
ur og viðfeldinn, og til þess að brjóta.
upp á samtali við hana, segir hann bros-
andi:
»Bærinn er líklega ekki sjálfur til
sölu ?«
»Þér skuluð spyrja jarðeigandann að
því«, segir Mona.
»Nú, á ekki að snúa sér til yðar? Þér
eruð ábúandi jarðarinnar, er ekki svo?«
»Jú, en ég er rétt á förum heðan«.
»ó, nú man ég, að ég hef heyrt yðar
minnzt áður. Hvert hugsið þér yður að
fara héðan?«
»Ég hef enga ákvörðun tekið um það
ennþá«.
Hann mælir hana með augunum hátt
og lágt og segir síðan brosandi:
»Þá ættuð þér að koma yfir um til ætt-
lands míns, stúlka mín. Við höfum
nokkrar laglegar og duglegar meyjar
fyrir vestan, en ég þori að fullyrða, að
við getum bætt nokkrum við af þeirri
tegund«.
Mona hrekkur við. Þó að orðin séu
sögð blátt áfram, hljóma þau sem engla-
söngur í eyrum hennar. Ameríka! »Hin
mikla sambræðslustöð þjóðflokkanna!«
Allar þjóðir heimsins eiga þar athvarf.