Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 45

ÚTI Á HAFI
139
dauðu, af því að ég hef góða samvizku.
»Þegiðu!« öskraði skipstjóri og þreif til
brjóstsvasans, en stillti sig aftur og skip-
aði að bera hinn dauða burtu.
Alia nóttina gekk hann fram og aftur
á þilfarinu, og þegar dagaði, skein morg-
unsólin á andlit hans, nábleikt og af-
myndað. Á þessari nótt sýndist hann
hafa elzt um mörg ár. Allir skipvei’jar
voru hljóðir og þögulir, þegar skipið
tveim dögum síðar sigldi inn á höfnina
heima. Þeir voru allir sannfærðir um,
að skipstjóri hefði drepið þá Vilhelm og
Lessen, en hver gat ákært hann, þar
sem enginn hafði séð það? Bátsmaður-
inn var mjög reikull í frásögu sinni um
það, hvort það hefði verið með rómi
skipstjóra, sem hann heyrði hrópað um
nóttina; það var sem hann óttaðist skip-
stjóra.
Jafnskjótt og skipið var búið að hafna
sig og kasta akkerum, fór skipstjóri í
land. Hann hafði stranglega fyrirboðið
að nokkur færi úr skipinu fyrr en hann
kæmi aftur. Þegar hann kom í land, var
það hans fyrsta verk að heimsækja El-
ten. Á leiðinni þangað óskaði hann, að
mæta ekki neinum kunningja sínum, því
hann óttaðist, að á svip sínum myndi
sjást, hvernig honum var innanbrjósts.
Til þess að geta fengið hina 20000 dali
hafði hann gerzt morðingi, og ágirndin
hafði svæft samvizku hans, en nú hefði
hann viljað gefa helmingi meira, til þess
að verkið væri óunnið, og að hann gæti
frjálslega litið upp á hvern mann. Hon-
um varð erfið gangan þessa stuttu leið,
því angistarsvitinn draup af honum.
Þannig á sig kominn gekk hann inn á
skrifstofu Eltens.
Reiðarinn spratt undrandi á fætur.
»Góðan dag, skipstjóri«, sagði hann og
rétti honum höndina. »Hamingjusamlega
heim kominn og allt í góðu lagi?«i' »Já,
allt í lagi«, endurtók Kast með hljóm-
lausri rödd.
»Og Vilhelm?« spurði reiðarinn í lág-
um róm. »Hann er ekki heim kominn,
svaraöi Kast og leit undan. »Er hann
dauður?« »Já, dauður?« »Já, dauður«,
svaraði Kast og hneig niður á legubekk-
inn. »Skipstjóri, skipstjóri, hvaö er að
yður?« hrópaði Elten óttasleginn. »Hann
er dauður, eins og þér hafið óskað«,
svaraði Kast og reis upp«. »Ekki óskað
— ekki óskað, en ég efni það, sem ég
hef lofað. Vesalings strákurinn er þá
dauður!« Kast spratt á fætur. »Já, hann
er dauður, en ég vildi að hann væri á
lífi og ég gæti fleygt hinum 20000 döl-
um fyrir fætur yðar. Gullið hefur tælt
mig, en ég veit ennþá ekki, hvort ég fæ
að njóta þess. Ég vildi að ég hefði aldr-
ei tekið drenginn á skip mitt, því að ég
óttast, að dauði hans geti hæglega kostað
mig höfuðið og yður líka«. »Mig líka«,
endurtók Elten óttafullur. ,»Haldið þér,
að ef ég get ekki hrundið sökinni af mér,
að ég muni bera hana einn«, hrópaði
Kast og hló æðislega. »Þetta var starf,
sem við tókum báðir þátt í, og eins og
þér hafið skift ágóðanum, þannig skifti
ég sökinni«.
»Ég hef ekkert sagt, ekkert«, sagði
Elten, titrandi af hræðslu. »Hafið þér
vitni? Hvað hefi ég sagt? Ekkert«. Kast
leit á hann fyrirlitlega. »Ætlið þér, að
nokkur trúi því, að ég hafi fleygt
di'engnum, sem var orðinn góður sjó-
maður, útbyrðis bara að gamni mínu?
Eða ímyndið þér yður, að nokkur ætli
mig þann heimskingja að fara að drýgja
glæp, bara til þess, að þér getið fengið
mikinn arf? Ha, ha! Við verðum að
skifta hegningunni bróðurlega«.
Síðan settist hann niður aftur og sagði
upp alla söguna, því að hann þurfti ekki
að leyna Elten neinu. »Það er aðeins um.
eitt að gera fyrir mig«, sagði hann að
18