Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 37

ÚTI. Á HAFI
131
hann vildi feigan. Hann lét bókina aft-
ur, sem hann var að lesa í.
»Svo er í ráði«, svaraði hann. »Það er
vilji Vilhelms sjálfs að verða sjómaður
og ég hef enga ástæðu til þess að setja
mig á móti því, því duglegur sjómaður
hefur ávallt atvinnu og getur innunnið
sér mikið, einkum ef hann á sjálfur skip
að fara með«.
»Hef ég ekki líka sagt það«, tók Vil-
helm fram í. Jafnvel þótt hann væri orð-
inn 17 ára, var hann þó mjög barnsleg-
ur á svip. Hann var fölur í andliti og
grannvaxinn og ekki sterklegur.
Anna kreisti saman varirnar og horfði
hálf gremjulega á frænda sinn, sem
hafði verið leikbróðir hennar síðan hann
kom þar í húsið. »Þú getur ekki orðið
sjómaður«,sagðihún. »Hversvegna ekki?«
»Þú ert alltof veiklulegur«. Ég er ekki
veiklulegur«, svaraði pilturinn. »Hann
segir satt«, sagði Elten, »ég trúi því ekki
að hann sé of heilsulítill eða veiklulegur,
sjóloftið mun styrkja hann og þegar
hann kemur aftur úr fyrstu ferðinni,
muntu naumast þekkja hann«.
»Og á hann að fara með Kast skip-
stjóra?« spurði Anna ennfremur.
»Já, það er vilji minn«. »Það má hann
ekki«, svaraði Anna mjög einbeittleg.
»Hvað kemur það _þér við? Hversvegna
má hann það ekki?« spurði Elten reiður.
»Kast er harður og illur maður«, hélt
Anna áfram. »Allir aumkva þá veslings
hásetana, sem eru á skipinu hjá honum«.
»Hver dirfist að fella slíkan dóm yfir
skipstjóra mínum?« sagði Elten byrstur,
en reyndi þó að stilla sig. »Það er
heimska að tala þannig, því skipstjórinn
er mjög áreiðanlegur og duglegur sjó-
maður. Ég met það mikils, að hann hef-
ur strangan aga á sínum mönnum og ég
veit að sá, sem þjónar honum, verður
duglegur sjómaður, sem ekki lætur und-
ir eins hugfallast. Einmitt þess vegna
hef ég ákveðið að Vilhelm skuli ráðast á
skip til hans, og því verður ekki breytt«.
»Ég hræðist ekki heldur skipstjórann«,
sagði Vilhelm. »Farið þið nú«, sagði El-
ten, og um leið og hann sneri sér að Vil-
helm sagði hann: »Það sem þú þarft
með til fararinnar annast ég um, en ef þú
sjálfur hefur eitthvað að hugsa um,
verður þú að flýta þér, því innan tveggja
daga fer skipið«. Vilhelm ætlaði að fara,
en Anna hélt í hann. »Hvað villtu?«
spurði Elten byrstur. »Ef honum skyldi
nú vilja eitthvert slys til«, sagði Anna
og horfði stíft á föður sinn. Það var sem
Elten fengi krampadrætti í varirnar.
»Því dettur þér það í hug?« spurði hann
og var sem hann vildi lesa í augu Önnu.
»Ég veit, að Kast sýnir mönnum sín-
um enga hlífð eða vorkunnsemk. »Þú
veizt ekkert, og þér væri nær að hugsa
um skólabækur þínar«, öskraði reiðarinn.
»Hvað ætli þú vitir um lífið á sjónum?
Náttúrlega heldur ekki skipstjóri regn-
hlíf yfir mönnum sínum, þótt dropi komi
úr loftinu, eða sendir þá ofan í káetu
þótt golublær komi. Eg vildi heldur ekki
hafa slíkan mann yfir mínu skipi. En ég
er annars heimskur að vera að tala um
þetta við þig, þér kemur það ekkert við,
og þú skilur ekkert í þvk. »Ég skil dá-
lítið í því«, sagði Anna, hálf þrjózkuleg.
»Þegiðu!« sagði Elten reiður, »ég skal
hlýða þér yfir í kvöld og vita hvort þú
skilur í því, sem þú átt að skilja, og ég
vil vona, að þú standir þig vel, að öðr-
um kosti sendi ég þig burt í skóla, þar
sem þú fær nóg annað að hugsa um. —
Svona, farðu nú, en þú, Vilnelm, getur
komið til mín í fyrramálið og fengið leíð—
beiningar og annað, sem þú þarft til far-
arinnar«. Anna virtist enn enga löngun
hafa til að fara, en Vilhelm dró hana
með sér. Elten hafði aldrei tekizt að ná
17*