Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 12

106
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
telja sjálfri sér trú um, að hún væri glöð
yfir skilnaði þeirra þarna — að hann
hafði ekki beðið hana um að fá að fara
inn með henni — það lýsti svo fínum til-
íinningum hjá honum...
En innst inni reif og sveið undarlegur
sársauki. — Það var rödd þar inni sem
sagði, að gæfan hefði komið að dyrum
hennar og snúið aftur... og hann kæmi
þangað aldrei framar... aldrei...
Og þegar hún kom í rúmið, var eng-
inn, sem sá neitt, nema nóttin og myrkr-
ið — og þá þarf enginn heldur að aftra
þeim tárum frá að renna, sem vilja
renna... Og hún grét eins og hún vissi,
að það, sem nú var gengið, mundi vekja
henni harm á hinztu stundu...
SAGNIR.
Huldubýli.
(Handrit Baldvins Jónatanssonar).
Það var eitt sinn, að Sigmundur Jóns-
son í Garði í Aðaldal var á heimleið frá
Húsavík á vetrartíma og lá leið hans
suður dalinn fram með Laxá. Skall þá
yfir grenjandi stórhríð. Sigmundur þótt-
ist öruggur að rata, þótt dimmt væri og
tók stefnuna þvera frá Laxá og vestur
að Garði. Svo er landslagi háttað þar í
dalnum, að víða eru hraun og háir hólar.
Fannst Sigmundi hann vera á réttri leið,
en fyrr en hann varði, kom hann að bæ
og varð feginn, því að hríðin fór versn-
andi. Bærinn stóð opinn, svo að Sig-
mundur fór rakleitt inn í bæjardymar.
En þegar hann fór að líta í kringum sig,
kannaðist hann ekkert við bæinn né held-
ur hluti þá, er í bæjardyrunum voru, t.
d- þrettán aska nýþvegna, mjög vandaða
að smíði, og fleira. Hann fór að skyggn-
ast um í göngunum og leit inn í eldhús-
ið; voru þar tvær fríðar konur að tala
saman, en ekki kannaðist hann við að
hafa séð þær fyrr í öllum Aðaldal. Sig-
mund fór nú að gruna að þetta væri
huldufólksbær og af því að hann hafði
heyrt, að eina ráðið til að komast klakk-
laust úr slíkum híbýlum, væri að ganga
aftur á bak, tók hann það ráð og komst
með þeim hætti út úr bænum aftur. Þá
tók hann fyrst eftir því, að hann stóð
undir háum hraunkletti norðaustur frá
Garði og rofaði um leið svo til í hríðinnþ
að hann sá heim til sín.
Lýst eftir brút.
(Handrit Hannesar Jónssonar í Hleiðargarði).
Sunnlenzkur karl hitti nágranna sinn
á förnum vegi og mælti: »Hefur þú ekki
séð hrútinn minn, laxmaður? Hann á að
vera veturgamall — í vöngunum, tvæ-
vetur — í huppunum, gamall aftan á
lærunum; gleiðhymtur — gashyrntur —
spírhyrntur — kollóttur. Hann slapp frá
mér seint á góu — snemma á brundtíð
— hér um bil átján vikur af þorra. Hann
stekkur hana Þjórsá á gljúfrunum, toll-
ir hvergi nema í Hellnafénu. Ég ætla að
biðja þig að sauma fyrir hann, ef þii
sér hann ekki«.
Dranmvísa.
(Handrit Hannesar Jónssonar í Hleiðargarði).
Þegar móðir Friðriks Jónssonar, stór-
bónda á Bakka við Eyjafjörð, andaðist,
var Friðrik í æsku. Skildi móðir hans
honum eftir lítil efni; hafði hún haft
orð á því í banalegunni. Skömmu eftir
lát hennar, dreymdi vinkonu hennar, að
hún kæmi til hennar. Var hún þá stúr-
in mjög og hnuggin og mælti fram vísu
þessa:
Harmaljárinn hjartað sker,
hryggðarsárin spenna.
Friðrik stár í minni mér,
mín því tárin renna.
—*—