Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 23

MONA
117
færa sig við lögfræðing og fá skýringn
•á málinu nú þegar.
»Ég er hræddur um að maðurinn hafi
rétt fyrir sér, ungfrú«.
Það er lögfræðingurinn, sem Mona
hefur snúið sér til, sem talar þannig.
»Það var slæm verzlun, sem veslings
faðir yðar gjörði þá við stjórnina, og
þeir einu, sem líta út fyrir að hagnast á
þessu, eru jarðeigandinn og nýi ábúand-
inn«.
»Hvað ráðið þér mér þá til að gera?«
»Seljið áhöfn yðar og bætið skaðann,
sem orðið hefur á jörðinni, og byrjið
svo á nýjan leik með það, sem eftir verð-
ur«.
»Viljið þér sjá um uppboðið'fyrir mig
hið bráðasta«, segir Mona og snýr heim-
leiðis, ef ekki hamingjusöm, þá að
minnsta kosti í léttara skapi.
Hún er nýkomin heim, búin að hafa
fataskipti og byrjuð á kvöldmjöltunum
í fjósinu, þegar hún sér óskar koma, en
bleik vetrarsólin skín inn um opnar
fjósdyrnar. Andlit óskars er fölt, næst-
um því vofulegt, og svipur hans veldur
því, að hjarta hennar herpist saman.
Líkaminn er lotinn og hann gengur eins
og ævagamall, útslitinn maður.
»Hvað hefur komið fyrir?« spyr hún.
»Lestu sjálf, þá sérðu það«, segir
hann, og með nístandi hlátri réttir hann
henni sendibréf.
»Er það frá móður þinni?«
»Sjáðu sjálf!«
»Neitar hún að taka á móti mér?«
»Lestu það. Það er skrifað á ensku —
auðsjáanlega fyrir þig«.
Mona les:
»óskar — bréf þitt hefur gert mig svo
hrygga. Að hugsa sér, að sonur minn
skyldi kvænast enskri stúlku, •—- stúlku,
sem er af þeim viðbjóðslega þjóðflokki,
sem drap systur hans. Það er óttaleg-
asta sorgin, sem ég hef orðið fyrir á æfi
minni«.
Áframhald bréfsins er á sama veg.
Ef óskar reynir að flytja þessa ensku
stúlku til Þýzkalands, mun móðir hans
neita að taka á móti henni. Ef hún tæki
á móti henni, mundi sérhver þýzk stúlka,
sem einhverja virðingu hefði fyrir sjálfri
sér, gefa henni illt auga og framvegis
forðast hús hennar. Þær tilfinningar,
sem fólkið í Þýzkalandi ber til hinna við-
bjóðslegu Englendinga, eru mjög haturs-
fullar, sakir dýrslegrar framkomu þeirra
í stríðinu og skrílslegra hugmynda þeirra
um frið, þar sem þeir hafa svelt þýzk
börn til bana í hundraðatali með skamm-
arlegu hafnbanni, drekkt þýzkum sjó-
mönnum í kafbátum úti á reginhafi,
kveikt í loftförum á flugi, og nú féfletta
þeir landið með hræðilegum skaðabóta-
kröfum. Ekkert heimili með nokkurri
sjálfsvirðingu mun fyrst um sinn hýsa
mann af þeim þjóðflokki.
»Segðu þessari ensku stúlku frá mér,
að ef hún giftist þér og kemur hingað til
lands, muni menn umgangast hana eins
og líkþráa menn, sem engir vilja neitt
hafa saman við að sælda. Aldrei fær hún
að stíga fæti sínum inn fyrir dyr hjá
mér! óskar, sonur minn, ég elska þig og
hef nú lengi beðið þín. Ég er orðin göm-
ul og á skammt ólifað,, en heldur vildi ég
sjá þig dáinn og grafinn en vita þig
kvæntan enskri stúlku«.
Þegar Mona lítur upp úr bréfinu, horf-
ir óskar fast á hana, og munnur hans
dregst saman í óviðfeldið bros.
»Það er dálaglegt að senda svona bréf
manni, sem hefur verið lokaður inni í
fjögur ár, hvað finnst þér?« segir hann
og rekur upp hræðilegan hlátur.
»Og ég, sem var svo viss um hana. Ég
hélt, að hún mundi gera hvað, sem vera
vildi, fyrir mig«.
Enn hlær hann hátt og óviðfeldið.