Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 10

104
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
fólk segir svona«, sagði Beta, »mér dett-
ur ekki í hug að trúa því. -— Annars hef
ég nú reyndar heyrt, að hann í heilt ár
eða meira hafi alltaf verið að reyna að
hjálpa ólafíu þessari og halda henni upp
úr — og að minnsta kosti gat hann ekk-
ert gert að því, þó hún færi að eiga
krakka með hálfvitlausum strák...«.
»Nú, þú heldur það ekki? Uss-uss —
mikið blessað barn ert þú nú annars í
lögum, Beta mín«, sagði Björg... »Jú,
hann er alveg hreint voða-maður, hann
Bjarni. — En mér finnst hann nú alveg
afskaplega sætur samt... og ég dansa
alltaf við hann á öllum »Landaböllum« —
ég get ekki að því gert, það segi ég satt.
— En það er nú alveg satt, að hann er
alltaf í einhverju makki við þær báðar,
hana fröken Hansen og hana Jóhönnu...
Sáuð þið ekki, þegar hann sat þarna á
milli þeirra í kvöld? — En þær láta líka
alveg eins og ég veit ekki hvað í kringum
hann alltaf hreint — og hanga utan í
strákgreyinu — það er bara viðbjóðslegt.
Og munið þið ekki eftir henni Petru
norsku? Ja, — Guð. Það var nú bara
blátt áfram hreinn skandali«.
Lengri varð samræðan ekki, því Bjarni
kom í sama bili aftur. Hann hneigði sig
fyrir Guðríði og bauð henni upp. Fyrsta
hugsun hennar var að segja nei. En hún
vildi ekki sýna hinum stúlkunum, að tal
þeirra Iiefði haft nein áhrif — og hún
vissi að þær horfðu á þau og reyndu að
geta sér til um, hvernig henni væri inn-
anbrjósts — svo hún stóð upp og fór
með honum út á gólfið.
Hún var svo hrygg — hún skyldi ekki
sjálf, hvernig á því stóð. Nokkrar slúð-
ursögur — hvað kom það henni við? En
samt sem áður varð hún að hafa sig alla
við til þess að aftra tárunum frá að
renna... Allt lá einhvernveginn í rústum
fyrir henni. En hún harkaði af sér, varð
stíf og kóld að ytra útliti...
Hann íann brátt, að einhver breyting
var orðin á viðmóti hennar. Hann hall-
aði henni upp að sér, og hún veitti enga
mótstöðu. Hann hvíslaði að henni —
spurði hvort hún væri þreytt. Hún
heyrði ástúðina í rödd hans, en gat ekki.
svarað. Svo leiddi hann hana fram fyrir
aftur og lét hana setjast, vildi biðja um
einhverja hressingu handa henni. En
hún stöðvaði hann. Hún hafði ekki lyst
á neinu.
Við næsta borð sátu nokkrir ölvaðir
menn. Hingað til hafði allt gengið í bróð-
erni hjá þeim, en allt í einu reis upp
deila — út af engu — og þeir urðu mjög
háværir. Tveir veitingaþjónar kornu
hlaupandi til þess að þagga niður í þeim,
en það gerði einungis illt verra. Þá varr
formaðurinn sóttur, og átti hann annað-
hvort að sefa þá eða koma þeim burtu.
Við það urðu þeir ennþá háværari. —
Bjarni tók eftir því, að Guðríður var
orðin náföl, og það fór um hana titring-
ur. Hann hélt, að hún væri hrædd.
»Við skulum fara héðan«, hvíslaðí
hann, — »ég skal fylgja þér«.
Hún stóð undir eins upp. Henni fannst
hún verða að hlýða honum alveg ósjálf-
rátt.
Hann náði í yfirhafnir þeirra í fata-
geymslunni, hjálpaði henni í, og þau
fóru út. Þar tók hann handlegg hennar
og þau leiddust. — Hún lét hann fara
sínu fram. Hún hafði nóg að gera að
halda grátnum niðri í sér, hafði enga
aðra hugsun, en þá, að láta ekki bera á
því hversu sorgbitin hún var. Henni
tókst það. En hún var köld eins og ís
og hreyfði sig eins og hún gengi í svefni.
Veðrið var yndislegt — milt haustveð-
ur. Þau gengu þar sem fáferðugt var,
undir háum trjám og milli limgirðinga
við vötnin. Andvarinn hvíslaði í gulnuð-
um blöðum trjánna. Hvorugt þeirra
sagði nokkurt orð.