Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 43

ÚTI Á HAFI
137
ég horfa í augu honum og sýna honum,
að mín gömlu augu eru mjög aðgætin, og
hafa séð nokkuð, sem hann vill ekki láta
sjá«. »Hvað er það«, spurði Vilhelm.
»Kærðu þig ekki um það, Vilhelm, og
spurðu mig ekki því að ég get ekki sagt
það. En ég er þér velviljaður og þú verð-
ur að treysta mér. Þú getur fengið að
koma í land, því sá gamli getur ekki allt-
af neitað mér um leyfi, og ef hann gerir
það, þá getur þú farið með bátsmannin-
um, sem þér er óhætt að treysta«.
Margar vikur voru nú liðnar og skipið
var á heimleið. Vilhelm hafði oft farið í
land, annaðhvort .í för með Tom gamla
eða bátsmanninum, svo hann hafði lært
töluvert að þekkja lífið þar. Hann hafði
líka komzit að raun um, að Tom hafði
satt að mæla, þegar hann áminnti hann
um að hafa opin augun, því móti vilja
sínum hafði Vilhelm einn dag komizt í
áflog og lá nærri að hann slyppi ekki ó-
meiddur frá, því Kínverji einn kom aft-
an að honum og ætlaði að reka hníf i
hnakkann á þonum, en þá kom Tom í
tæka tíð og sló Kínverjann í rot með
byssuskeftinu. Reyndar fékk hann um
leið hnífstungu í vinstra handlegginn,
svo hann var frá verkum í nokkra daga,
en að öðru leyti sluppu þeir óskaddaðir.
Skipstjóri var á heimleiðinni í hinu
versta skapi og lét gremju sína mest
bitna á Tom, sem alltaf hélt föðurhendi
yfir Vilhelm. Við Vilhelm talaði hann
aldrei orð, en svipur hans varð ljótur í
hvert sinn, sem hann sá hann. Kast hat-
aði Vilhelm. Hann hafði lagt fyrir hann
hin hættulegustu verk, en það var eins
og einhver ósýnileg vera héldi verndar-
hendi sinni yfir honum, og gramdist
Kast það mjög. Sá ásetningur var orðinn
fastur hjá honum að innvinna sér hina
20000 dali, sem Elten hafði lofað honum,
°g hann beið bara eftir tækifæri til þess
að losast við piltinn, en þetta tækifæri
ætlaði aldrei að koma,- svo Kast var orð-
inn mjög óþolinmóður.
Eitt kvöld var mjög dimmt og all-
hvasst. Reyndar hafði vindinn lægt um
kvöldið, en sjórinn gekk mjög hátt. Vil-
helm hafði næturvörð á þilfarinu, og var
í glöðu skapi af því að hann hlakkaði
mjög til heimkomunnar, sem nú var ekki
langt að bíða. Hann hafði setzt á borð-
stokkinn og hélt sér fast í taug, sem
hann vafði utan um aðra hendina. Hann
raulaði lag fyrir munni sér, því hann
var að ímynda sér í huganum undrun
önnu, þegar hann allt í einu kæmi héim
aftur og væri búinn að fara svo víða.
Skipstjóri var búinn að fullvissa sig um,
að Tom væri niðri í káetu og svæfi. Þar
lágu líka hinir hásetarnir, því enginn
hafði neitt að gera á þilfarinu. Hann
steig upp á þilfar, til að sjá, hvort Vil-
helm væri líka vakandi. Stýrimaðurinn
stóð aftur á skipinu við stýrið, og virt-
ist ekki taka neitt eftir skipstjóra. Kast
gekk hægt eftir þilfarinu. Þá sá hann
Vilhelm sitja á borðstokknum og heyrði
að hann var að syngja. Hann kreppti ó-
sjálfrátt hnefann. Hann sneri sér undan
og reyndi að bæla niður þá hugsun, sem
fyrst læddist upp hjá honum, en hann
gat ekki ráðið við hana. Að nokkrum
dögum liðnum var skipið komið heim og
20000 dalirnir voru honum algerlega tap-
aðir. Honum var erfitt um andardrátt-
inn, en ágirndin hafði yfirhöndina, og
hvíslaði að honum, að það væri nótt, og
ekkert mannlegt auga gæti séð, hvað
hann hefðist að. Hann svimaði og hon-
um fannst sem hann sæi ljómann af gulli
Eltens. Hann hugsaði sig nú ekki lengur
um, heldur stökk á Vilhelm, sem einkis
átti sér von, sló á þá höndina, sem hélt
utan um taugina, og hratt honum út af
borðstokknum. Lágt hljóð heyrðist frá
hinum óhamingjusama, en það dó strax
18