Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 17

MONA
111
»F.g er hrædd um, að við verðum að
gera það. Það eru ýmsar mikilsverðar
ráðstafanir, sem ég þarf nauðsynlega
að gera«.
Jarðeigandinn virðist ráðþrota um
stund.
»En ef þér segið nú, að það muni allt
í'alla í ljúfa löð, þegar að því kemur, þá
þurfum við ekki að tala frekar um það
:nú, herra jarðeigandk, segir Mona.
Jarðeigandinn, sem komizt hefur að
-dyrunum og opnað þær, segir:
»Til að segja sannleikann hreint og
beint, þá hef ég nú tekið aðra ákvörðun«.
Mona er eins og þrumu lostin. Með
•erfiðismunum rís hún upp af stólnum.
»Þér eigið þó ekki við, að þér — að
J)ér — séuð á góðum vegi með að leigja
jörðina öðrum á bak við mig?«
»Og ef svo væri, hví skyldi ég þá ekki
gera það? Ég á þó jörðina og get ráð-
stafað henni eins og ég vil«.
»En þér lofuðuð föður mínum — þér
lofuðuð honum hátíðlega, þegar jörðin
var tekin fyrir fangageymslu.....«
»Faðir yðar er dáinn og sonur hans
•er dáinn....«
»En dóttir hans lifir, og hvað hefur
hún gert, svo að.....«
»Spyrjið mig ekki, hvað hún hafi gert,
ungfrú!«
»En það er einmitt það, sem ég spyr
um, herra jarðeigandi!«
»Já, fyrst þér endilega viljið heyra
það, skuluð þér líka fá svar. Ég vil fá
góðan mann af minni eigin þjóð til að
rækta jörð mína, en ekki ókunnan mann
úr landi óvinanna«.
Mona er of reið til að tala fyrst í stað,
og nokkrum mínútum síðar er hún kom-
inn út á veginn og gengur grátandi heim-
leiðis.
Þegar hún nálgast bæinn mætir hún
Óskari. Þegar hann sér, að hún hefur
grátið, stöðvar hann hana og spyr, hvað
komið hafi fyrir. Hún segir honurn það,
en getur þó ekki um, hvað sagt hafi ver-
ið um hann.
»Feður yðar hafa búið hér á Knocka-
loe langt fram í ættir, er ekki svo?« spyr
hann.
»Jú, fjórir ættliðir«.
»Og þér eruð fæddar hér, er ekki
svo ?«
»Jú«.
»Það er skammarlegt að breyta þannig
við yður. Blátt áfram skammarlegt!«
Mona er algerlega yfirbuguð. Hún hef-
ur misst Knockaloe. Og þetta er friður-
inn, sem hún hefur beðið um í bænum
sínum.
Dagarnir líða. Á hverjum morgni sér
Mona nýja hópa af föngum hverfa frá
herbúðunum, og hjarta hennar hrærist
við þá sjón. Bráðum kemur röðin að ósk-
ari. Hjartað kippist við í brjósti hennar
við þá hugsun, að óskar gengur einn góð-
an veðurdag ofan veginn á sama hátt og
hinir og hverfur bak við Patrickskirkj-
una.
Að lokum vaknar þverúð hennar. Þús-
undir minninga binda hana við Knocka-
loe, en annars staðar á eyjunni eru þð
staðir, þar sem hægt er að vera. Hún
hefur heyrt um jörð norður á eynni, sem
á að leigja í nóvember. Jörðin er stór,
og því munu ekki nærri allir hafa nóga
áhöfn á hana, en það hefur hún, því að
alltaf hafði hún álitið það skyldu sína,
að verja tekjum ófriðaráranna til að
auka búfénaðinn, til þess að hún gæti
aflað herbúðunum alls þess, er þær
þurftu með.
Hún stendur uppi í svefnherbergi sínu
og ferðbýr sig til að hitta jarðeigandann
þar nyrðra, þegar hún heyrir jódyn niðri
á veginum.
»Langi John Corlett«, sem vandi kom-
ur sínar þangað til að biðja hennar,
vegna hins ríkulega bústofns á jörðinni,