Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 49

ÆFINTYRI
Sagan al mállausa drengnum.
(Eftir handriti Baldvins Jónatanssonar).
Einu sinni voru hjón á bæ. Þau áttu
Tnörg börn og öll efnileg. Þó var yngsta
bamið langefnilegast. Það var drengur,
•sem hét Sighvatur. Samt sem áður var
einn annmarki á um hag hans, sem miklu
skipti, því að hann var mállaus. Leituðu
foreldrar hans ýmsra ráða til þess að
lækna hann, en það var árangurslaust.
Þá var það eina nýársnótt, þegar Sig-
hvatur var á tólfta árinu, að móðir hans,
■sem var í fjósi að mjólka kýr sínar,
heyrði að mælt var í fjósinu:
»Far þú, kona, á fund minn skjótt,
fyrr en líður þessi nótt.
Ég' mun gleðja særða sál
og syni þínum gefa mál.
Lítið gull þér gefur snót,
sem geymt skal drengs við tungurót.
mun hann við það málið fá
og mæla eftir daga. þrjá.
Aftur krefst ég þess af þér,
þú að dveljir stund hjá mér,
dóttur minni ljáir lið
með líknarhendi að mennskum sið.
Ég á heima í hamrakleif,
heiti mitt er Ingileif.
Komdu þessa nýjársnótt,
nú er úti blítt og rótt«.
Konan hlustar á erindi þetta og undr-
ast fyrirburðinn, því að engan getur
hún séð. En hún ásetur sér þegar, að
fara að orðum þessum, og þykist þó vita,
að bezt sé að halda öllu leyndu. Hún
hraðar sér þá að mjólka, og að því búnu
biður hún bónda sinn að lofa sér að
-skreppa til næsta bæjar; segir að færið
og veðrið sé svo gott og sig langi svo
mikið til þess. Bóndi hennar lætur það þá.
eftir henni, þótt honum þyki háttalag
hennar undarlegt, því að hún var jafnan
vön að vera heima á nýjársnótt. Konan
býr sig þá í beztu fötin sín og leggur af
stað frá bænum og stefnir upp í Kletta-
kleif, sem kölluð var, rétt fyrir ofan
bæinn. Þegar hún kemur þangað, sér hún
þar hús allstórt með mörgum gluggum,
og var albjart inni af skínandi ljósum.
Dyrnar á húsinu eru opnar, og gengur
hún rakleitt inn. Þar sér hún aldraða
konu fríða og skörulega, sem situr á
rúmi einu, en ofan við hana í rúminu
liggur ung kona og svo fríð sýnum, að
húsfreyja þykist aldrei hafa séð jafn-
fagra konu. — Þegar eldri konan sér
húsfreyju koma inn, stendur hún upp á
móti henni og býður hana velkomna til
húsa sinna. Síðan segir hún henni frá
því, að dóttir sín liggi á sæng, og biður
hana að leggja hendur yfir hana, því að
eigi muni annars með þurfa, svo að hún
verði léttari. Fer þá húsfreyja höndum
um konuna, og eftir það fæðir hún mey-
barn forkunnar fagurt. Þá safnast margt
fólk umhverfis húsið og hún heyrir svo
fagran söng, að hún verður sem frá sér
numin. Konan eldri fær henni þá gull
eitt lítið og biður hana að geyma það
vel, og láta undir tungurætur konar síns,
er hún komi heim. Líka fær hún hús-
freyju pyngju eina fulla af gulli og fögr-
um gimsteinum, og segir að það skuli
vera uppbót þess, er hún hafi heitið
henni, ef hún læknaði dóttur sína, af því
að hún hefði brugðið svo fljótt við, að
hjálpa henni. Síðan kveður hún bónda-
konu með mikilli blíðu. — Þegar hús-