Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 47

ÚTI Á HAFI
141
greip höndunum fyrir andlitið, hneig nið-
ur á stól og grét hástöfum.
Elten yfirgaf dóttur sína og skildi
hana eftir hjá ráðskonunni. Hann vildi
ekki bíða eftir því, að hún færi að spyrja
sig á ný, því að honum fannst, að hún
mundi vita allt. Skipaeigandinn gekk til
herbergis síns og lokaði sig þar inni.
Gekk hann þar um gólf mjög órólegur,
og gegndi ekki um kveldið, þegar honum
var sagt til að borða. Nóttinni kveið
hann, og hún kom; án þess að hann nyti
nokkurs svefns eða hvíldar. Hann hrökk
saman hvað lítinn hávaða, sem hann
heyrði. Hann óttaðist á hverju augna-
bliki að baiúð yrði að dyrum hjá sér, og
að lögregluþjónar kynnu að krefjast inn-
göngu, til þess að taka fastan þann mann,
sem hefði hvatt skipstjórann til þess að
myrða Vilhelm. Um morguninn vitjaði
hann reyndar dóttur sinnar, en bar þó
litla meðaumkun með henni.
Anna var mjög beygð af harmi; hún
svaraði engu þó á hana væri yrt; hún
fann það nú, að Vilhelm var henni kær-
ari en allt annað.
Skipstjóri hafði hagað sér mjög kæn-
lega. Hann bar það fram, að hann hefði
séð Lessen fleygja Vilhelm útbyrðis og
þegar hann hefði hrópað: »Maður fyrir
borð«, þá hefði Lessen ráðizt að sér með
hníf. Kvaðst hann þá hafa skotið hann
til þess að verja líf sitt. Rannsókn var
hafin og skipverjar yfirheyrðir. Enginn
þeirra hafði verið sjónarvottur, en allir
höfðu séð hnífinn í hendi Lessens. Stýri-
maðurinn bar það fram hikandi, að sér
hefði ekki heyrzt það vera skipstjóri, sem
’hrópaði: »Maður fyrir borð,'morðingi!«
En hann viðurkenndi, að vel gæti verið,
að sér hefði misheyrzt fyrir hvassviðrið
og sjávarhljóðið.
Toms vitnisburður var líkur hinna,
nema því bætti hann við, að það gæti
ekki átt sér stað, að Lessen hefði myi’t
Vilhelm, því þeir hefðu verið vinir, og
þó þeim hefði lent saman, þá hefði Les-
sen ekki verið sá maður að fremja þann
glæp. Hann bar það og, að Kast hefði oft
skipað Vilhelm hættuleg verk, sem skips-
drengir væru ekki færir um að leysa af
hendi. Að Kast heföi af ásettu ráði vilj-
að stofna lífi hans í hættu, þorði hann
ekki að fullyrða, því að hann gat ekki
sannað það.
Skipstjóra veitti auðvelt að réttlæta
sig. Hann viðurkenndi, að hann hefði oft
falið Vilhelm erfið verk, en kvaðst hafa
gert það af því að það hefði verið inni-
leg ósk sín, að gera hann að duglegum
sjómanni, og hann hefði skjótt tekið eftir
því, að hann hefði verið lagvirkari og
snarari en margir vanir sjómenn. Hann
kvaðst hafa haft ánægju af drengnum,
og þótt hann aldrei léti það í Ijósi, þá
kæmi það af því, að hann hefði ekki vilj-
að láta það uppskátt, að hann tæki hann
fram yfir aðra, þar sem hann var á
skipi frænda síns. Elten hefði beðið sig
að taka hann ekki neitt fram yfir aðra
og ekki að hlífa honum, þótt hann væri
frændi sinn.
Elten staðfesti þetta allt og lofaði skip-
stjóra mjög fyrir áreiðanleik og sam-
vizkusemi. Rannsóknardómarinn, sem
komst að þeirri niðurstöðu, að Kast hefði
skotið Lessen aðeins til að verja hendur
sínar, hóf enga kæru á hendur honum, og
þar með var málið búið.
Elten var mjög glaður með sjálfum
sér yfir þessum málalokum, en lézt þó
harma mjög dauða frænda síns, og kunn-
ingjum sínum sagði hann mjög sorgbit-
inn, að sín innilegasta ósk hefði verið sú,
að þau giftust, Vilhelm og Anna, enda
hefðu þau verið eins og sköpuð hvort fyr-
ir annað. Reyndar vissi hann það vel, að
sumir trúðu honum ekki, en hann lét það
ekki á sig fá, því að þótt aðrir ætluðu
honum ekki hið bezta, þá gátu þeir þó