Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 8

102
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
yfir sjálfri sér og komst brátt aö raun
um, að þó hún væri óvön dansi, þá var
hún þó honum fremri í listinni. — Þau
þögðu bæði um hríð, svo þrýsti hann
höncl hennar hlýlega og sagði:
»Er þetta annars ekki hún Guðríður
frá Skálum?«
Hún varð hissa og henni varð undar-
lega órótt, en játaði þó að svo væri.
Hann brosti íbyggilega og hélt áfram:
»Ja -— ég þóttist nú raunar þekkja
þig undireins, þegar ég kom auga á þig
áðan — á meðan ég las. — En ég varð
samt að vita vissu mína... Satt að segja
ætlaði ég nú varla að hafa einurð á því...
En við höfum sézt áður... einu sinni áður
... já... í gamla daga...«
Hann brosti aftur og það flaug léttur
roði yfir föla andlitið.
Við þessi síðustu orð brá henni undar-
lega: Salurinn og hið prúðbúna fólk var
horfið. Hún var stödd úti á hól bak við
kirkjuna heima í sveitinni. Það var frost-
kvöld og glaða-tunglsskin. Á hólnum er
löng, tvísett röð af unglingum og ungu
fólki, sem leikur »Tveir fram fyrir
ekkjumann«. Hún er fimmtán ára og
heit af að hlaupa. — Nú er kallað. Hún
og sá, sem leiðir hana, sleppa hvort öðru
og þeytast af stað — ná ekki saman aft-
ur. Hún vill ekki fyrir sitt líf láta
»ekkjumanninn« — fátækan drenghnokka
á hennar aldri, — einhverstaðar framan
úr dal, — og sem hún auk þess aldrei
hefur séð áður, — ná sér. En hann er
þrálátur — vill auðsjáanlega heldur ekki
gefast upp fyrr en í fulla hnefana, eltir
hana út um allt tún, hringinn í kringum
kirkjuna og loks upp fyrir kirkjugarð.
Þar ætlar hún að snúa við og skjótast
fram hjá honum, en hann sér við því og
hún hleypur beint í fangið á honum.
Hann heldur eitt andartak fast utan um
hana. Bæði eru heit og lafmóð. — Hún
veit ekki hvernig það hefur atvikast
Varir þeirra hafa mætzt — þau eru að
kyssast... Nú, hvað svo meira? Enginn
sér það — og þau kyssast aftur... og í
sama augnabliki sér hún að tunglið
speglar sig í svellinu niður við ána, og
norðurljósin dansa — dansa þvert yfir
himinbogann...
Hún varð þess vör, að tak hans um
mitti hennar var fastara. Hann horfði á
hana, bros hans var eins og fullt af eft-
irvæntingu og augnaráðið var ástúðlegt
— næstum því biðjandi.
Hún sárskammaðist sín. — Hvað ætli
hann mætti hugsa um hana að falla
svona í stafi — alveg missa málið — ,
þegar minnst varði? Eitthvað varð hún
að segja. Hún kafroðnaði og tók andann
á lofti.
»Er það... Það er þó aldrei...?«
»Hann Bjarni á Veggjum«, bætti hann
við og hló lágt af innilegri gleði eins og
maður, sem allt í einu sér óljósan sælu-
draum vera að rætast... En samt var
hlátur hans nægilegur til þess að rjúfa
þann töfrahring, sem henni hafði fund-
izt þau vera komin inn í...
Þetta var raunar undarleg tilviljun,
hugsaði hún með sér... En þau voru
sveitungar, jafnaldrar — já og gamal-
kunnug — eða voru þau nú það?... En
samt sem áður — skynsemi hennar tók
yfirhöndina, og bráðlega voru þau farin
að tala saman eins og gamalkunnug, eðli-
lega, óþvingað, og bæði jafnánægð yfir
að hendingin — eða hvað það nú var —
hafði látið fundum þeirra bera saman
aftur... Það leit út fyrir að bæði hefðu
fyrir löngu síðan gleymt tunglskinskvöld-
inu heima á kirkjuhólnum... og kannske
hafði það aldrei verið... aldrei verið
annað en draumur?
— Stundu síðar sátu þau saman við
borð frammi í veitingasalnum og borð-
uðu smurðar brauðsneiðar með pylsu og'
osti og drukku te. Þau hlógu og töluðu