Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 14

108
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
óþægilega, hryggilega hugarástand er
leyst upp af hlægilegu en lítilfjörlegu at-
viki. Lítill rottuhundur, sem tilheyrir
þýzkum barón í deild milljónamæring-
anna, hefur stokkið upp á eitt skálaþakið
og geltir illskulega að hávaðanum, sem
heyrist hvaðanæfa. Æsing þessarar litlu
skepnu er spaugileg. Mennirnir líta á
hundinn og reka upp hlátur.
Fám mínútum síðar hafa fangarnir í
fyrstu deild náð sér svoj^ að þeir geta tek-
izt í hendur og óskað hver öðrum til
hamingju. IJvað sem öðru líður, er stríð-
inu nú lokið, og þeir munu verða frjáls-
ir innan skamms. Frjálsir, svo að þeir
geta yfirgefið þenna stað og farið heim
— heim til heimila sinna, eiginkvenna
og barna.
Sjómennirnir í annari deild verða hálf
ærðir af gleði og hegða sér eins og brjál-
aðir menn. Þeir hlæja og syngja hástöf-
um, hrinda hver öðrum og fara í hnefa-
leik, höfrungaleik og stökkva heljarstökk.
Hvað hirða þeir um viðgang föðurlands-
ins! öll veröldin er þeirra land, öll jörð-
in og' hafið.
Mona stendur 1 dyrum mjólkurbúrsins.
Allur líkami hennar skelfur af geðs-
hræringu. Loksins hefur það rætzt, sem
hún hefur vonað og beðið um. Friður!
Friður! Friður um gjörvalla jörð! Ekkert
þessu líkt hefur heimurinn lifað áður,
og ekkert þessu líkt mun hann eiga eftir
að lifa. Ofbeldis- og hermdarverkum
stríðsins er nú lokið, og hinni heimsku-
legu afbrýði og þýðingarlausa hatri milli
þjóðflokkanna mun um aldur og æfi vera
rutt úr vegi. Og svo... og svo...
Allt í einu verður hún þess vör, að
einhver stendur að baki hennar. Hún
veit, hver það er, en snýr sér þó ekki við.
Stutt þögn ríkir; svo segir hún hálf
hlæjandi og hálf grátandi með rödd, sem
hún hefur varla vald yfir:
»Þér verðið líka bráðlega frjálsir, svo
að þér getið farið heim, óskar. Eruð þér
ekki ánægðir?«
Aftur verður þögn hjá þeim. Loks
svarar óskar með lágri, titrandi röddu:
»Nei, þér vitið vel, að ég er það ekki,
Mona«.
Mona leggur aðra höndina aftur fyrir
bakið, og um leið finnur hún, að um
hana er gripið skjálfandi höndurn og
höndin þrýst innilega.
11. KAPÍTULI.
Mánuður er liðinn, en herbúðirnar líta
út eins og áður. Mona hafði búizt við, að
föngunum yrði sleppt um þessar mundir,
en þeir eru þar ennþá. Það er látið heita
svo, að höfuðsmaðurinn bíði skipana.
Auðsjáanlega hefur þó aginn verið
minnkaður. Mennirnir hafa nú leyfi til
að yfirgefa hlutaðeigandi skála og fara
nú frjálsir ferða sinna, svo lengi sem
þeir halda sig innan við stóru hliðin, sem
hermennirnir gæta, og innan gaddavírs-
girðinganna, sem lykja um herbúðirnar.
Og hví skyldi þeim ekki leyft að fara
ferða sinna? Enginn þeirra mundi reyna
að flýja nú. Eftir fáar vikur eru þeir
allir lausir.
Mona fær nú alla þá hjálp, sem hún
þarfnast, þar sem fangarnir ganga um
allt í bænum og vinna það fyrir hana,
sem hún hefur gagn af. Þeir sýna henni
myndir af konum þeirra og börnum og
fá hana til. að telja fyrir þá vasapen-
inga þeirra.
Loks kemur tilkynning um það, að
friðarráðstefnan sé komin saman, og að
höfuðsmaðurinn hafi fengið skipanir sín-
ar. Þangað til herbúðirnar eru tæmdar,
á daglega að senda 250 fanga heim til
Þýzkalands. En frelsið er skilyrðisbund-
ið. Mona heyrir um það í fyrsta sinn,
þegar hún heyrir á samtal þriggja fanga
frá fjarlægustu deildunum, úti fyrir eld-