Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 7

ÚTLAGAR
»
101
að hún væri alls-nakin, að untanteknu
•einhverju, sem hún hélt að væri nokk-
urskonar fjaðraskraut, um mjaðmirnar.
— Henni virtist þessi fáklædda kona
forkunnar fögur. Og hún lyfti handleggj-
unum mjúklega, beygði sig fyrir áhorf-
endunum og fór að dansa. — Og íslenzka
sveitastúlkan, hún Guðríður, starði alveg
hugfangin, en þó með einhverri ónota til-
finningu innst inni, sem sagði, að þetta
væri ekki viðeigandi...
Nú dundi lófaklappið. Dansmærin
hneigði sig aftur og aftur og hvarf svo
út. Það var steinhljóð í salnum fyrst á
, eftir. Guðríður sat eins og í leiðslu. Hún
vaknaði upp við að nýtt lófaklapp dundi,
leit upp og sá í ræðustólnum sama unga
manninn, sem hún hafði veitt eftirtekt
frammi í veitingasalnum. — Hann sagði
mokkur orð, talaði íslenzku •— maðurinn
var þá íslendingur eftir allt saman. Hann
.sagðist hafa verið beðinn að lesa upp, og
nú ætlaði hann að leyfa sér að lesa upp
nokkur kvæði...
Ef einhver hefði spurt Guðríði, um
Jrvað þessi kvæði hefðu verið, sem hann
las, mundi hún alls ekki hafa getað leyst
úr þeirri spurningu. En samt hlýddi hún
þeim með allri sál sinni, og þau heilluðu
hana. Hin þýða rödd hans og mjúk kveð-
andin kom yfir hana eins og hlýjar loft-
bylgjur, kom með júlísól og september-
þögn og fjallablæ og nið fossa og vatna,
með lóukvak og Iangdegi, með skugga
skammdegis, með hríðar og heiðríkjur,
með norðurljós, sem flögruðu yfir fjalla-
tinda... Hún grét hljóðlega og óafvit-
andi af söknuði blandinni sælu og var
hvorutveggja í senn: hrygg og ham-
ingjusöm...
Það var lófaklappið, sem vakti hana
aftur. Hinn föli maður var horfinn og
í stað hans var það formaður samkom-
unnar, sem var að þakka þeim, sem
skemmt höfðu og lýsa því yfir, að dans-
inn skyldi nú hefjast.
Það var farið að líða á kvöldið. Eng-
inn hafði boðið henni upp. Hún hafði nú
reyndar aldrei búizt við að dansa á þessu
kvöldi, svo það»voru henni engin — veru-
leg — vonbrigði. — Og hún var ánægð
— ánægð og hamingjusöm... Þrátt fyrir
að mótið hafði verið að flestu leyti al-
veg þveröfugf við allt, sem hún hafði
hugsaö og ímyndað sér, að það mundi
verða, þá hafði hún samt fengið þar
eitthvað, notið einhvers af öllu því, sem
hún þráði, og sem hana dreymdi um við
vinnu sína á daginn og í einverunni á
kvöldin í litla súðarherberginu sínu. —
Hún svipaðist um eftir manninum,
sem hafði gefið henni þessa gjöf og gert
hana sæla í svip. Við og við sá hún hann.
Stundum dansaði hann. En oftast nær
sat hann við veitingaborðin í samræðu
við hina og aðra. Stúlkurnar, sem hún
fyrst hafði séð hjá honum, slepptu hon-
um heldur ekki, þær svifu í kringum
hann frá öllum hliðum eins og melflugur
kringum kertaljós.
... Henni varð hverft við — það var
hann, sem stóð frammi fyrir henni, og
bauð henni upp í dans... Allt kvöldið
hafði hún víst setið með einhverja ómeð-
vitna ósk um, að eitthvað slíkt skyldi
koma fyrir... að minnsta kosti hafði
hana langað til að tala við hann — þakka
honum. — En nú kom henni þetta svo á
óvart, að hún varð eins og yfirkomin.
Það kom fát á hana, og hún stamaði og
roðnaði og hvíslaði að lokum, að hún
kynni ekki að dansa. Hann laut að henni,
tók hönd hennar og brosti.
»Það gerir ekkert«, sagði hann blátt
áfram, »við göngum þá bara«. Hún stóð
á fætur og þau dönsuðu — eða öllu held-
ur gengu — út á gólfið.
Hún var nú aftur búin að ná valdi