Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 22

116
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
iðrast þess. Hver dagur og' sérhver stund
lífs míns skal vera helguð þér. Þú skalt
aldrei þurfa að iðrast þess, ekki eitt ein-
asta augnablik!«
»En hvernig ætti ég að komast yfir
um.....?«
»Á sama hátt og svo margar aðrar
konur. Margir þessara manna hafa
þýzku konurnar sínar með sér. Því
skyldi ég ekki hafa mína ensku konu
með mér?«
»Þína konu?«
»Já, auðvitað, presturinn getur gefið
okkur saman«.
»Presturinn?«
»Já, við getum látið gifta okkur í
kirkju herbúðanna, síðla kvölds eða árla
inorguns og fengið tvo félaga mína fyrir
votta«.
»Hefurðu spurt prestinn hvort það
geti gengið?«
»Já, og hann segir, að sé það gert í
lúterskri kirkju og framkvæmt af lút-
erskum presti, þá sé hjónabandið form-
legt eftir þýzkum lögum og ekkert til
fyrirstöðu, að þú, getir komið með til
Þýzkalands«.
»En — hvert ættum við að fara?«
»Fyrst færum við til móður minnar«.
»Til móður þinnar?«
»Já, hvert annað? Iiún mundi verða
hamingjusöm. Hún er bezta móðirin,
sem hugsast getur. Veiztu, að hún hefir
skrifað mér vikulega allan þann tíma,
sem ég hef verið hér? Og nú lifir hún
aðeins fyrir það eitt, að ég komi heim
aftur«.
»En, óskar, ertu viss um, að hún vilji
....?«
»Bjóða þig velkomna. Já, auðvitað
gerir hún það. Hún er orðin svo gömul
og hefur verið svo einmana síðan systir
mín dó. Þegar við erum gift, skrifa ég
henni og segi, að ég komi með aðra dótt-
ur, sem muni elska hana og hughreysta«.
»Skrifaðu fyrst, óskar«.
»Já, ef þú villt, þá skrifa ég áður,
þótt það sé ekki nauðsynlegt. Ég veit
fyrirfram, hvað hún muni segja. En þótt
hún tæki ekki á móti þér þín vegna, sem
hún þó vissulega gerir, þá gerir hún það
að minnsta kosti mín vegna«.
»Já, en óskar, ég bið þig samt að
skrifa áður«.
»Gott, ég geri eins og þú óskar, og ef
þú verður ánægð með svar hennar, villtu
þá fara með mér heim?«
»Ja—á«.
»ó, guð minn góður, hvað ég er ham-
ingjusamur! Hvernig hef ég farið að
verðskulda slíka hamingju?«
Þegar hann gengur þaðan hröðum
skrefum, horfir Mona á eftir honum, þar
til hann hverfur í skuggana, sem bog-
lamparnir ná ekki til að lýsa upp. Þá
gengur hún inn í húsið og reynir að átta
sig, en heppnast það ekki. En að lokum,
þegar hún er háttuð í rekkju sinni,
minnist hún fögru orðanna, er hún
las fyrir föður sinn véikan:
»Hvert sem þú ferð, vil ég með þér
fara. Þín þjó'ð skal vera mín þjóð og
þinn guð minn guð«.
Næstu daga syngur Mona stundum við
störf sín. Og um nætur, þegar hún er
ein, hugsar hún alltaf um framtíð sína
á heimili óskars. Hún man varla' eftir
móður sinni, nema að hún var um mörg
ár fötluð, en hún sér sjálfa sig hjúkra
móður óskars nú, þegar hún er orðin
gömul og hefur misst dóttur sína.
»En ég ætla nú ekki að koma tóm-
hent«, hugsar hún.
Þá minnist hún John Corlett’s og hót-
ana hans um að sækja hana að lögum.
Það hlýtur að hafa verið þvættingur
og heilaspuni, orð hans um það, að
skaðabótakröfurnar mundu gleypa alla
áhöfnina, en hún vill samt sem áður ráð-