Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 41

ÚTI Á HAFI
135
leiksystur sína, sem grét svo beizklega
við burtför hans. Og hann gerði sér I
hugarlund hve fagnandi hún myndi koma
-á móti honum, þegar hann kæmi aftur,
og hve hún mundi undrandi horfa á sig,
þeg'ar hann væri orðinn svo umbreyttur,
stærri, kraftalegri, og umfram allt skyn-
•samari en áður. Hann fann það sjálfur,
að hann var enginn drengur framar, því
að hann treysti sér vel til þess að hafa
sig einn áfram í heiminum. Stóð hann
ekki líka einri? Vernd og aðstoð frænda
• síns bjóst hann ekki við, og því síður
•skipstjóra; hann grunaði að hvorugur
myndi vilja sér vel.
Á einni höfn á Indlandi, þar sem skip-
ið lagðist og lá 8 daga, keypti Vilhelm
ýmsar gjafir handa Önnu, sem hann
sendi henni með gufuskipi, sem heim fór.
Hann skrifaði henni með og sagði henni
hve vel sér liði. Hann reiknaði það út,
að hvorttveggja, bréfið og gjafirnar væii
nú komið í hendur önnu, og honum
fannst sem hann heyra gleðióp hennar.
Hann hefði mikið vilja gefa til þess, að
hann hefði fengið línu frá henni aftur,
en þess var ekki að vænta.
íSkipið náði til síns ákveðna staðar í
Tíína, þar sem það átti að dvelja vikum
eða jafnvel mánuðum saman. Daginn sem
þeir komu þangað, kallaði skipstjóri á
Vilhelm niður í káetu sína. Vilhelm
hlýddi kallinu mjög undrandi, því hing-
að til hafði hann aldrei talað orð til
hans, nema þegar hann skipaði honum
eitthvað. Hann var sér ekki þess meðvit-
andi að hafa drýgt nokkra yfirsjón, og
reyndi því að vera rólegur, en gat þó
ekki að því gert, að hjartað sló nokkru
tíðara en vant var, en það einsetti hann
sér fastlega að þola ekki neinn órétt.
Undrun hans varð mjög mikil, þegar
Kast skýrði honum frá, og var viðfeld-
inn, að hann ætti að afhenda honum pen-
inga frá frænda hans, sem hann um leið
fékk honum. »Við munum dvelja hér
lengi«, sagði skipstjóri, »á skipinu verð-
ur lítið fyrir þig að starfa, og ef þú vilt
fara oft í land, skal ég ekki letja þig, og
ekki hafa á móti því, að þú stöku sinn-
um sért nóttina yfir í landi; þér er orð-
ið mál á að læra að þekkja lífið«. Hann
gaf honum bendingu um að fara, og Vil-
helm féklv varla tíma til að þakka fyrir
sig. Þau orð, sem skipstjóri hafði sagt
við hann, virtust honum svo dæmafá og
óheyrð, að hann hafði þau upp með sjálf-
um sér, eins og til að fullvissa sig um,
að sér hefði ekki misheyrzt. Þetta frelsi,
sem honum var veitt, áleit hann sem við-
urkenningu fyrir dugnað sinn og óað-
finnanlega breytni. Enginn lofsyrði
hefðu glatt hann meira. Fyrir þá pen-
inga, sem hann hafði fengið, gat hann
gert sér marga glaða stund.
Fyrir óþolinmæði gat hann naumast
beðið til kvöldsins, að segja vini sínum
Tom frá orðum skipstjóra og sýna hon-
um peningana. Karl hristi höfuðið og
þagði. »Haldið þér ekki Tom, að hann
með þessu hafi viljað sýna, að hann
kynni að meta verk mín?« »Ég veit
ekki«, svaraði Tom. »Ég skil yður ekki,
Tom; hann hefði þó allt að einu getað
bannað mér að yfirgefa skipið nokkuð,
og ég hefði orðið að hlýða«. »Það hefði
ef til vill verið betra«. »Nei, Tom, frá
því fyrsta við hófum ferðina, hef ég
mjög hlakkað til þess, að læra að þekkja
lífið hér, og ætti ég nú ekki að nota það
tækifæri, sem mér er gefið til þess?«
Karl þagði. Hann kreisti saman hend-
urnar, eins og gæti hann þá frekar látið
í ljósi hugsun sína. »Vilhelm«, sagði
hann, »viltu lofa mér einu?« »Já, Tom«.
»Gott og vel, farðu þá aldrei í land, nema
ég sé með þér«. »Hversvegna?« »Lofaðu
mér þessu«. »Tom, ég skil yður ekkk.
»Lofaðu mér þessu«. »Já, en ég skil yður
ekki«. Karl rétti honum höndina. »Nú