Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 11

ÚTLAGAR
105
Á einum stað úti við limgirðinguna
stóð gamall bekkur, þar sem elskendur
mættust og sátu á löngum, hlýjum sum-
arnóttum. Þar settist hann og dró hana
niður við hliðina á sér. Hann tók utan
um hana og hallaði henni mjúklega að
sér. Hún gerði enga mótstöðu — var eins
og dauður hlutur. — Hann kyssti hana,
og hún svaraði kossi hans, en hún gaf
ekkert af sjálfri sér í kossinum, kossinn
var eins kaldur og hún sjálf... Hann
kyssti hana aftur og aftur — reyndi að
verrna hana, lífga hana við — og hann
vafði hana þétt upp að sér...
»Ég er ein f mörgum... af mörgum...
af mörgum«, bergmálaði í sál hennar og
nöfnunum skaut upp aftur, orðunum,
þeim sömu, sem hún hafði heyrt áður
sama kveldið: »Hún ólafía Þórðar, sem
fór í hundana, og hún Petra norska, —
já, það var nú bara skandali...«. Og allt
í einu sagði hún þurrlega, tilfinninga-
laust og út í bláinn:
»Ég held að mér dugi ekki þetta — það
er víst framorðið«.
Hann hrökk við og færði sig frá henni.
Kuldi hennar læsti sig um hann — og um
leið varð hann eins og glaðvakandi — í-
hugandi — og honum gramdist, ekki við
hana, en við sjálfan sig: Hvað hafði
hann með þessa stúlku að gera? Hvaða
heimsku-draum hafði hann verið að
dreyma?
... Þau gengu aftur hlið við hlið, en
leiddust ekki. Bæði þögðu. — Eftir langa
stund fór hann að tala. Hann talaði blíð-
lega, dálítið angurvært, því að hann var
enn undir áhrifum draums, er hann hafði
dreymt, — draums um endurfundna
seskuást og óendanlega sælu. Orðin komu
hægt og hægt og sundurlaust, eins og
hann þyrfti að leita þeirra og tíma þau
UPP úr djúpi hjartans — eitt og eitt. —
Hann hafði orðið svo óumræðilega glað-
lir, sagði hann — þegar hann sá hana
og þekkti hana aftur. Hún mátti vita, að
þótt hann kannske væri hvikull og marg-
reyndur maður, þá væri hann ógleyminn.
Það, sem einu sinni hefði verið gert, yrði
aldrei ógert — og þar sem einu sinni
væri elskað, þar væri alltaf elskað... Þau
hefðu verið börn þá. 0, já, að vísu. En
hvenær erum við — eða verðum — ann-
að í þeim sökum? — Eitt hafði hann
samt fundið að var breytt: Nú voru þau
bæði undir sömu örlögum, bæði útlagar,
bæði fyllt af sömu ólæknandi þrá... Var
það ekki eins og þeim hefði verið áskap-
að að hittast aftur hér til þess að fylgj-
ast að... rétta hvort öðru hönd kærleik-
ans og styrkja hvort annað í útlegðinni?
Hún þagði stöðugt. En hún hlýnaði,
viknaði... Það var margt, sem hana nú
langaði til að segja. en það var eins og
orðin villtust, yltu hvort um annað og
hvert yfir annað, og hún kom engu upp.
Við dyrnar heima hjá henni stóðu þau
litla stund og héldust í hendur. Hann
fann á sér hvernig samúðin milli þeirra
óx aftur með hverju andartaki. — Hann
fann, að hann var að sigra... Svo dró
hann hana að sér og kyssti hana... Nú
gaf hún sjálfa sig fullt og heilt í koss-
inum. Hann vafði hana fastar að sér og
kyssti hana aftur. En þá stirðnaði hún í
faðmi hans, varð aftur eins og ís... »Ein
af mörgum... af mörgum... af mörgum,
bergmálaði í sál hennar... Og nöfnin
komu aftur: »Hún ólafía Þórðar, sem fór
í hundana — greyið litla... og hún Petra
— Petra norska, — já, það var nú bara
skandali...«.
Hann stóð eitt augnablik eins og ráða-
laus — eða í vafa. Svo kyssti hann hana
létt, vingjarnlega — eins og bróðir syst-
ur — bauð heniii góða nótt... Hún heyrði
fótatak hans fjarlægjast eftir götustein-
unum.
... Hún var ein eftir. Og hún reyndi að
14