Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 21

MONA
115
Bróðurkærleiki! Innan skamrns mundi
allur heimurinn verða gagntekinn af
bróðurkærleika. Hún og óskar mundu
þá búa í Liverpool hamingjusömu lífi og
ekki finna til blygðunar yfir ást sinni.
Óskar kemur um kvöldið. Hann er föl-
ur, og varir hans titra. Hann reynir að
tala en getur engu orði upp komið, og
réttir Monu þess vegna bréf nokkurt. Það
er frá verkfræðingafyrirtækinu við Mer-
sey.
»Herra — við höfum meðtekið bréf
yðar, dags. 10. þ. m., stílað til fyrra for-
stjóra okkar, sem dó á stríðsárunum, og
þykir oss fyrir að þurfa að svara beiðni
yðar um að fá aftur fyrri stöðu yðar
þannig, að hún er nú skipuð öðrum verk-
fræðingi, sem við erum hæst ánægðir
með, og að við, þótt staðan hefði verið
laus, hefðum ekki séð oss fært að ráða
yður aftur vegna andúðar þeirrar, er
enskir verkamenn bera til Þjóðverja. Er
hún svo augljós, að enginn þeirra mundi
vilja vinna undir yðar stjórn, og sú stað-
reynd, að þér hafið kvænzt enskri konu,
eins og þér takið fram í bréfi yðar,
mundi fremur auka en minnka fjandsam-
legt hugarfar þeirra.
Yðar o. s. frv.«
»Þessu hefði ég aldrei trúað«, segir
Óskar.
»Það er sök ófriðarins«, segir Mona.
»Er honum þá aldrei, aldrei lokið?«
»Nei, aldrei«, segir óskar og gengur
burt með samanbitnar varir.
x Þetta kvöld háttar Mona döpur í
bragði. Vilji ekki ensku verkamennirnir
vinna með óskari, er England líka lokað
fyrir þeim, og hugsunin um bróðurkær-
leikann aðeins vondur, hræðilegur draum-
ur.
Enn líður vika. Heimsendingar fang-
anna ganga reglulega, þannig að daglega
er sendur tvö hundruð og fimmtíu manna
hópur. Hóparnir myndast mestmegnis af
mönnum annarar og fjórðu deildar.
Mennirnir í þriðju deild eiga að fara síð-
astir, af því að margir þeirra eru verk-
fræðingar eins og óskar, og geta því
hjálpað til að taka niður rafleiðslurnar,
sem á að selja. En röðin kemur bráðlega
að þeim líka, og svo... hvað svo?
Viku síðar kemur óskar aftur til henn-
ar. Andlit hans er nú magurt og kinn-
fiskasogið, hann er rauðeygður eins og
hann hefði ekki sofið margar nætur, en
samt sem áður er hann ofsaglaður.
»Mona«, segir hann, »nú veit ég, hvað
við getum gert«.
»Hvað getum við þá gert?«
»Englendingar eru ef til vill harðir og
eiga erfitt með að gleyma, en Þjóðverjar
eru ekki þannig«.
»Þjóðverjar?«
»Ég þekki mína þjóð. Það er að sönnu
rétt, að þeir berjast eins og djöflar, það
viðurkenni ég — en þegar stríðinu er
lokið, eru þeir reiðubúnir að stofna til
vináttu við óvini sína«.
»Hvað hefur þú í huga, óskar?« spyr
Mona, þó að hún viti vel, hvað hann á
við.
»Ef þú vilt... ef þú gætir hugsað þér
að fara með mér til Þýzkalands...«.
»Til Þýzkalands?«
Monu svimar.
»Jú, það er bæði synd og skömm að
biðja þig að yfirgefa ættland þitt, Mona,
en þegar það hrekur þig sjálft burtu,
eins og þú segir...«.
Mona stingur fingrunum í hlustirnar.
»Talaðu ekki um það, óskar. Ég þoli
ekki að hlusta á.það. Það er ómögulegt!«
óskar þegir andartak. Síðan segir
hann með titrandi röddu:
»Þú skalt ekki þurfa að sjá eftir því,
Mona. Ég skal vissulega gera þig ham-
ingjusama. Ég sver það, að þú skalt ekki
15*