Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 36

130
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
kvs&mt«. »Alveg rétt«, greip Elten fram
í. »En mér stendur það ekki á sama, því
dauði piltsins getur hæglega orðið mér
dýrkeyptur«.
»Getur verið, einkum ef þér farið mjög
klaufalega að því eða kallið votta til. En
ég hef betri hugmynd um hyggni yðar
en svo, og ímynda mér, að ef þér ætlið
að vinna eitthvert verk í myrkri, þá
munið þér ekki kveikja ljós áður. Nú, nú,
skipstjóri, þér hafið langan tíma til að
yfirvega þetta; frændi minn ræðst á
skipið sem léttadrengur, og ég efni lof-
orð mitt. Þér þurfið ekki að lofa neinu
ákveðnu í dag, því áríðandi málefni eiga
menn að athuga vel. Þér eruð reyndar
ríkur maður, en mér dettur þó í hug, að
ef þér enn bætið við 20000 dölum, þá
muni það ekki spilla til. Ef þér að lokum
komizt að annari niðurstöðu, nú, jæja,
þér vitið þó, að ég hef aldrei enn ásakað
yður um neitt. Við skiljum sem góðir vin-
ir eins fyrir því«. Elten stóð upp, eins
og málið væri hér með útrætt.
»Við hljótum að vera vinir«, sagði
skipstjórinn. »Hversvegna?« »Vegna þess
að við erum samantengdir óslítandi bönd-
um. Hvorugur getur sagt alveg skilið við
hinn«.
»Skipstjóri! Það stendur alveg á sama,
hvort við skiljum vinir eða óvinir«, sagði
Elten með kuldalegu brosi, »því þegar
tveir menn, sem eru fast samanbundnir
standa á barmi glötunarinnar, þá hefur
það enga þýðingu hvort þeir eru vinir
eða óvinir, því hvorugur getur hrundið
hinum nema falla sjálfur um leið, en hvor
um sig hefur þó löngun að frelsa sig og
það nægir báðum«.
Skipstjórinn starði lengi þegjandi á
Elten. Síðan stóð hann upp og sagði ró-
legur. »Þér hafið rétt, herra Elten, hvor
verður að halda öðrum, annars falla báð-
ir«. —
»Skjöl frænda míns eru tilbúin, ég mun
afhenda yður þau á morgun«, sagði Elt-
en, eins og hann væri ekkert að hugsa
um það, sem þeir voru síðast að tala um.
»Hafið þér sjálfur einskis að óska?«
»Ég held ekki,« svaraði Kast og kvaddi.
Jakob Elten settist í sitt vana sæti við
púltið og var mjög ánægjulegur að sjá.
Hann var sannfærður um, að fyrirtæki
sitt mundi heppnast, því að hann þekkti
skiptstjórann ofur vel. Jafnvel þótt hann
í fyrstu hefði ekki viljað ganga inn á
samningana, þá mundi þó ágirnd hans
ráða úrslitunum. Hann hafði þar að auki
á leiðinni nógan tíma, til þess að íhuga
allt vandlega og undirbúa sem bezt, svo
enginn gæti síðar komið fram ábyrgð á
hendur honum.
Elten tók bók úr púlti sínu og blaðaði
í henni. Hún innihélt skrá yfir eignir
þær, sem systir hans hafði eftirlátið
einkasyni sínum, sem nú var búinn að
vera rúmt ár hjá frænda sínum. Hver
sem séð hefði, hvað bókfærzlan var í
góðu lagi, hefði mátt ímynda sér að Elt-
en væri mjög samvizkusamur maður, en
hluturinn var, að hann hafði frá því
fyrsta álitið arfinn sem sjna eign.
Hann sat hálfboginn yfir bókinni og
augu hans hvíldu með ánægju á hinum
háu tölum. Þá opnuðust dyrnar og dóttir
hans kom inn og leiddi Vilhelm frænda
sinn við hönd sér.
»Er það satt, pabbi, að Vilhelm eigi að
fara í sigíingar?« sagði hún og horfði
spyrjandi á föður sinn. Hún var lagleg í
andliti með stór, blá augu og einbeittleg
á svip. Að hún væri dóttir Eltens mundi
engan hafa grunað, því hún líktist hon-
um alls ekki neitt, heldur móður sinnl
sálugu.
Eltenvarekki mikið um þessa heimsókn.
Honum var aldrei um það gefið, að dóttir
sín kæmi í þetta herbergi og allra sízt,
þar sem hún hafði þann með sér, sem