Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 11

Wilkie Collins
K e r t i ð.
Mér finnst að ég þurfi að gera játningu.
Ég er ásóttur af vofu. Þó að þú getir í
hundrað ár, þá muntu aldrei geta hins
rétta, hver þessi vofa er. Ég skal koma
þér til að hlæja fyrst í stað, en á eftir
mun fara hryllingur um þig.
Þessi vofa er — kerti. Já, kertastjaki
og kerti — það er það, sem ásækir mig.
Ég óska, að það væri eitthvað skemmti-
legra og óvenjulegra, fögur kona, gull-
eða silfurnáma eða vínkjallari eða hestur
og vagn eða eitthvað þess háttar.
En það er nú einu sinni þetta, og það
verður tað taka því eins og það er.
Ég er ekki lærður maður, en mér er
nær að halda, að þegar eitthvað ásækir
mann, þá stafi það af því, að það hafi
skelft hann í fyrstu. En hvað sem því líð-
ur, þá stafar þessi ásókn kertisins af því,
að ég einu sinni varð yfir mig hræddur
við kerti og kertastjaka —• já ég var
nærri dauður af hræðslu og meira að
segja um tíma, þá tók það frá mér vit-
glóruna.
Það er ekki skemmtilegt að þurfa að
játa þetta, áður en ég fer að greina frá at-
burðinum, og þú munt ef til vill verða
fús að játa það, að ég sé ekki hreinn og
beinn heigull, þegar þú færð að heyra um
þennan atburð, sem skeði fyrir löngu
síðan.
Nú skal ég koma með söguna, eins vel
og ég get frá henni sagt.
Ég fór í siglingar, þegar ég var ekki
stærri en göngustafurinn minn. Ég var
duglegur og var gerður að stýrimanni
tuttugu og fimm ára gamall. Þetta var
árið átján hundruð og átján eða nítján,
ég man ekki fyrir víst hvort árið það var,
sem ég varð tuttugu og fimm ára. Þið
verðið að fyrirgefa, ég er ekki svo minn-
ugur á mánaðardaga, nöfn, tölur og þess
háttar, en það, sem ég ætla að segja ykk-
ur núna, stendur eins skírt fyrir hug-
skotssjónum mínum, eins og það hefði
gerzt í gær. En það er eins og einhver
þoka yfir minningunum, bæði sem gerð-
ust á meðan og eftir þessum atburði, að
það eru lítil líkindi til þess, að þau skír-
ist nokkurn tíma fyrir mér.
Jæja þá, árið átján hundruð og átján
eða nítján, þegar friður var í okkar hluta
heimsins, þá var barizt óskipulega og á
víð og dreif á hinum gamla orrustuvelli,
sem við sjómennirnir þekktum undir
nafninu — Spönsku nýlendurnar.
Þær nýlendur, sem Spánverjar áttu í
Suður-Ameríku höfðu hafði uppreisn og
lýstu yfir sjálfstæði sínu. Það áttu sér
stað miklar blóðsúthellingar milli hinnar
nýju stjórnar og þeirrar gömlu, en ný-
lendurnar höfðu yfirhöndina undir stjórn
Bolivar hershöfðingja — frægs manns á
þeim tíma, þó að hann sé horfinn úr hugum
manna nú. Bæði Englendingar og írlend-
ingar, sem ekkert höfðu að gera heima,
buðu sig fram sem sjálfboðaliða, og marg-
ir kaupmenn vorir sáu sér hag í því að
senda uppreisnarmönnum birgðir allskon-
ar. Þetta var auðvitað töluverð áhætta, en
ef ein slík ferð heppnaðist, þá bætti hún
alveg upp, að minnsta kosti tvær aðrir,
sem misheppnuðust, og þetta virðist vera
nærri því algild regla, hvar sem er í
heimnum í verzlunarsökum.
Ég varð einn þeirra Englendinga, sem
þátt tók í þessum verzlunarferðum.
Ég var þá stýrimaður á briggskipi, sem
20