Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 29

SÝSLUMANNSDÆTURNAR
171
aldrei ætlaði að verða búin að kveðja fyrir
utan dyrnar. — Og það var Aníta, sem
spjallaði látlaust, unz Hilda sagði:
„Haltu þér saman, stúlkubarn, það er
há-nótt“.
Og svo þagnaði Aníta og sofnaði síðan
með bros á rauðum vörum. En Hilda
heyrði upp aftur og aftur djúpa rödd,
sem sagði: „Ævintýrið mitt“.
—■ Uff Erlingur-------
Ég mætti honum í dag úti í Bygdö allé.
Við höfðum nærri því rekist á við hús-
horn. „Fyrirgefið þér“, sögðum við bæði
í einu — og svo staðnæmdumst við. —
Ég hefi aldrei verið eins heimskuleg á
ævi minni. Ég gat ekkert sagt, og ég gat
heldur ekki farið. En svo tók hann til
máls: „O — gott kvöld, fröken Ritter. Ég
ætlaði varla að þekkja yður aftur“, og ég
svaraði einhverju og sagði, að það væri
svo sem eðlilegt. Hann brosti svona veru-
lega háðslega — og svo sagði hann: „Nú
held ég, að frökenin segi eitthvað, sem þér
meinið ekki — og ég sagði líka nokkuð,
sem ég meinti ekki. „Ég þekkti yður ósköp
vel aftur. Ég var einmitt að hugsa um yð-
ur“. „0“, sagði ég heimskulega. „Þér
spilið fiðlu“, sagði hann og tók svo af
mér fiðlukassann umsvifalaust, og áður
en ég' var búin að átta mig, vorum við
komin yfir götuna og gengum út eftir.
„Segið þér mér nú allt“, sagði hann. —
„Segja yður allt!“ Ég var svo hissa, að —
„segja yður allt? Ég skil ekki, hvað þér
eigið við. Ég veit ekki til, að ég hafi neitt
að segja yður“. „Þér eruð mjög gleymin
ung stúlka“, sagði hann. „Þér hljótið þó
að muna, hvar við hættum síðast. Ég
sagði yður, að þér væruð æfintýrið mitt,
og þér sögðuð, að þér væruð þá ævintýri
unnusta yðar — og svo vorum við víst
trufluð“. „Ég held það hafi verið þér,
sem hættuð samtalinu“, sagði ég. „Jæja,
það var þá ég. —■ Segið þér mér nú frá
öllu“. Tónninn, sem hann talaði í, hleypti
upp í mér og gerði mig æsta. Og svo fór
heimska hjartað í mér að hamast. „Þér
eruð það skringilegasta, sem ég hefi rek-
ist á“, sagði ég eins merkilega og rólega,
og mér var framast unnt. „Ég held meira
að segja, að ég kæri mig ekkert um að
tala við yður. — Gerið svo vel að fá' mér
aftur fiðluna mína — ég vil helzt vera
einsömul“.
Og — nei ég skil ekkert í, hvernig þess-
um manni er varið. Ég er þó sannarlega
vön því að geta vísað karlmönnum frá
mér. En annaðhvort er hann heimskur —
eða þá sauðþrár. „Litla mín“, sagði hann,
„þér vitið ekki sjálf, hvað þér kærið yður
um. Ég heyri, hvað þér segið, — en það
hljómar ekki mjög sannfærandi. Og þér
hljótið þó að skilja, að þegar maður, eins
og ég, hefi beðið eftir ævintýrinu árum
saman — þá sleppir maður því ekki frá
sér svona ohne weiter. Þér trúið auðvitað
ekki á forlög og ást við fyrstu sýn. Það
geri ég. Þér eruð nú forlög mín — ævin-
týri mitt — elsku góða barn — lítið þér
nú ekki svona óttaslegin út. Ég er ekki
brjálaður. Ég er aðeins voðalega ástfang-
inn. Eg hefi hugsað um yður hverja ein-
ustu mínútu, síðan ég sá yður í fyrsta
sinni á Bristol. — Eg er að minnsta kosti
tíu-tólf árum eldri en þér — hamingjan
góða, ég veit það svo vel“. — Loksins átt-
aði ég mig þó svo, að ég gat sagt eitthvað
í þessa áttina: „Nei — auðvitað trúi ég
hvorki á ástina né örlögin. Og ég þekki
yður alls ekkert. Þér þekkið heldur ekki
mig. Og ég vil heldur ekki kynnast yður“.
„O jú —“ greip hann fram í — „og þar að
auki“, hélt ég áfram — og ég verð að játa,
að það kom klaufalega og heldur p. s. „er
ég trúlofuð“.
Hann nam staðar. — „Já, það sögðuð
þér líka síðast, en er það satt?“ „Auðvitað
— og unnusti minn kemur hingað hinn
22*