Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 44

186
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
steingríma, er hann flýtti sér fram á milli
tjaldanna.
Díana sat grafkyrr inni í tjaldinu, eftir
að hann var farinn, unz taugaskjálfti
hennar rénaði og kyrrðist smámsaman.
Kópec losaði hausinn úr armi hennar og
sleikti hana í framan og ýlfraði ofurlítið.
Hún strauk sig yfir ennið og varpaði önd-
inni djúpt, en léttilega, og gekk síðan út
í sólskinið með hundinn á eftir sér.------
Greifinn var önnum kafinn að fetla sár
mannsins, og Díana horfði á með mestu
athygli, hve fljótt og kunnáttulega hann
bjó um meiðslin.
„Þér erum læknir, monsieur?“
„Já“, sagði hann án þess að líta upp.
„Ég stundaði læknisnám á æsku-árum og
lauk öllum nauðsynlegum prófum. Það er
óhjákvæmilegt, þegar maður er alltaf á
ferðalagi — eins og ég er. Ég hefi sjálfur
haft ómetanlegt gagn af því“.
Díana horfði á Arabann, og varð eigi
séð á rólegum andlitsdráttum hans, að
hann fyndi minnstu vitund til.
„Haldið þér, að hann finni nokkuð til?“
spurði hún þjóninn.
Hann hló og yppti öxlum. „Minna, held-
ur en ég myndi gera, madame. En það,i
sem honum þykir allra verst er, hvað
monseigneur muni segja, er hann heyrir,
að Selim hafi verið svo heimskur um
daginn að kaupa byssuræfil af einum
þjóna Hollendingsins“, og svo bætti hann
við nokkrum ertnisorðum á arabisku, svo
að Selim leit upp og gretti sig gremjulega.
Saint Hubert var nú búinn að fetla
höndina og stóð upp og þurrkaði af sér
svitann.
„Haldið þér nú, að hann verði góður
aftur?“ spurði Díana áhyggjufull.
„Já, vafalaust. Hann hefir misst þumal-
fingurinn, en ég vonast fastlega til að geta
bjargað hendinni. Ég skal nú líta vel eft-
ir þessu; en annars eru menn Ahmeds svo
ágætlega vel haldnir og hraustir, að ég
held ekki, að það sé nein hætta á eftir-
köstum“.
„Mig langar til að ríða dálítið út“, sagði
Díana, um leið og hún gekk inn aftur.
„Það er nokkuð framorðið, en þó nægur
tími til stuttrar reiðar. Viliið þér koma
með?“
Þetta var mikil freisting, og hann dró
við sig svarið, meðan hann var að tína
saman verkfæri sín, en hyggnin og gætn-
in sigruðu.
„Það vildi ég mjög gjarnan, en núna í
svipinn verð ég að hafa nánar gætur á
þessum náunga hérna“, sagði hann rólega,
og greip til þessarar góðu afsökunar, sem
fyrir hendi lá. Rétt á eftir hitti hann
hana fyrir utan stóra tjaldið, er hún var
ferðbúin, og hann beið, þangað til hún
var stigin á bak.
„Ef við verðum lengi, skuluð þér ekki
bíða eftir mér. Látið þér þá Henri bara
framreiða hádegisverð yðar“, kallaði hún
um öxl inn á milli hinna hlálegu hunda-
kúnsta Dansanda.
Hann sá hana ríða á brott, og fáeinum
skrefum aftar reið Gaston með sex manna
sveit, en það hafði höfðinginn ákveðið upp
á síðkastið, að hún skyldi aldrei ríða út
fáliðaðri. Hún var afar ergileg yfir að
hafa þetta fylgdarlið á hælum sér. Hún
hafði áður haft mesta yndi af þessum út-
reiðum sínum og að fá að vera ein á eyði-
mörkinni með hugsanir sínar; en nú var
allt gerbreytt með þessa vopnuðu sveit
á hælum sér. Nú var ekki annað eins
yndi og áður í þessum útreiðum hennar.
Og hvaða gagn var í þessu? Hún hafði
aldrei orðið fyrir neinu því á þessum út-
reiðum sínum, er á neinn hátt sannaði
nauðsyn þessarar ráðstöfunar. Hún hafði
oft ætlað að mótmæla þessu, en hafði
brostið hugrekki er á átti að herða.
(Framh.)