Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 32

174
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
var þó enn þungbærara að sjá hann reið-
ann og vita, að það var henni að kenna.
Þessa síðustu mánuði, sælublandna og
hamingjuþrungna, hafði hún persónulega
aldrei séð ægisvip þann, sem hún hafði
lært að óttast. Hin dökku, sterku og eld-
snöru augu hans höfðu aðeins horft vin-
gjarnlega á hana, eða með glettnu háði.
Og hún gat þolað allt annað, ef hann að-
eins væri henni ekki reiður. Engin fórn
væri of stór, ef hann aðeins vildi fyrir-
gefa henni. Hún gat ekki borið reiði hans
— hún þráði svo ógurlega blíðlyndi og
hamingju. Hún unni honum af allri sál
sinni, eldheitt og ástríðuþrungið! Loksins
hafði hann þá tamið hana og beygt að fót-
um sér, loksins brotið á bak aftur hennar
stolta, þrjózka vilja. Enda hafði ást henn-
ar gagntekið allan persónuleik hennar og
magnstolið hana, svo að hjarta hennar
tærðist af því nær líkamlegum kvölum.
Hún gekk hægt burt til hans, og hann
sneri sér snöggt við á móti henni.
„Nú?“ Rödd hans var hörð og kuldaleg,
og leiftrið í augum hans minnti um tígris-
inn í kjarrskógum Indlands.
Hún beit saman tönnunum til að kæfa
angist sína. „Ég skal gera, eins og þú vilt
■— ég skal gera allt, sem þú vilt — vertu
aðeins góður við mig, Ahmed!“ hvíslaði
hún með titrandi röddu.
Hún hafði aldrei fyrr nefnt hann skírn-
arnafni, og vissi sennilega ekki heldur að
hún gerði það núna; en er hann heyrði
það, breyttist svipur hans merkilega, hann
dró hana fast að sér og tók hana í faðm
sér og var nú jafn gætinn og mjúkhent-
ur, sem hann fyrr hafði verið harðhent-
ur og miskunnarlaus. Hún lofaði honum
að lyfta höfði hennar, svo að andlit henn-
ar sneri við honum, og hún horfðist hug-
rökk í augu við hann, er hann horfði fast
og rannsakandi á hana. Og hún fann, að
hann gagntók hana enn með sínu gamla
seiðmagni, svo að hún gat ekki litið und-
an. Og nú las hann í augum hennar eins
og í opinni bók, að nú hafði hún loksins
og algerlega gefist upp og gengið honum
á vald, og hann var sér þess meðvitandi,
að hann hafði bælt niður og yfirbugað
síðustu leifar hinnar gömlu og þrálátu
mótspyrnu hennar, af því hann vildi svo
gjarnan geta haft hana hjá sér.
Augnaráð hans tók merkilegum breyt-
ingum, er hann lét augun hvarfla hægt
niður eftir henni allri. Hún var eins og
veikur reyr í sterkum höndum hans,
Hann gat beygt hana og brotið fyrirhafn-
arlaust. Og þó hafði hún barist gegn hon-
um, beitt sínum unga, þráláta vilja gegn
honum með þvílíku hugrekki og djörf-
ung, að hann varð að dást að, jafnvel er
hann varð æstur af reiði. Hann vissi vel,.
að hún var hrædd við hann — hann hafði
lesið óttann í augum hennar, er hún reis-
gegn honum. Þverúð hennar og hatur
höfðu eggjað hann og örvað, einmitt sök-
um þess, að það var svo algerlega and-
stætt hinu flaðrandi og auðmjúka smjaðri,-
sem hann hafði verið vanur, og sem
þreytti hann fram úr hófi. Og hann hafði
ásett sér það fastlega að yfirbuga hana
algerlega. Áður en hann yrði þreyttur á
henni og leiður, yrði hún að læra að
þekkja aðeins einn vilja. Vilja hítns! Og
nú vissi hann, að í kvöld hafði hún barist
sinni síðustu baráttu, að hún aldrei fram-
ar mundi rísa gegn honum, að hún héðan
af var eins og mjúkt vax í hendi hans.
Loksins! Og þó stóð hann hér ekki sem
sigurvegari, fann ekki til gleði þeirrar og
ánægju, sem hann hafði búist við. í þess
stað vaknaði hjá honum einkennileg og
ólýsanleg óánægja. Óánægja með sjálfan
sig? Með hvað? Hann skildi það ekki!
Hann blótaði í hljóði og leit hálf-gramur
á hana. Hún var töfrandi yndisleg, hugs-
aði hann, eins og sæi hann hana nú rétti-
lega í fyrsta sinn, alla þessa fegurð, sem
nú var hans. Hún var yndisleg, fullkomin