Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 25

SÝ SLUMANN SDÆTURNAR
167
framar: „Æ, skollinn hafi það“, þegar
fiðlustrengur slitnaði. í stuttu máli. Hún
var orðin eins og allar aðrar velsiðaðar
ungar stúlkur.
Malla frænka hefði því átt að vera
ánægð — en hún var það ekki.
„Heyrðu, litla mín“, sagði Malla frænka
■dag nokkurn, þegar Hilda stakk handa-
vinnu í saumapoka sinn og ætlaði af stað
til frú Hauss um kaffi-leytið. „Ertu ekki
almennilega frísk?“
„Ég frísk, jú ég held nú það!“ Hilda
leit hissa á Möllu frænku.
„Ja, það er barasta það, að þú hefir
verið svo alveg fyrirmyndar dæmalaus
þennan síðasta hálfa mánuð — og það er
•ekki beinlínis líkt þér“.
Hilda hló.
„Ó, þú furðulega fyrirbrigði innan úr
afdölum — en allt sem búið getur í þín-
um þoku-heila. — Skilurðu þá ekki, að all-
ar þær andlegu áburðar-fötur, sem þú ár
frá ári hefir steypt yfir þetta litla rósen-
strips-eplatré, eru nú loksins farnar að
hafa áhrif. Elskulega Malla frænka, hafir
þú til þessa aðeins fundið maðksmogin
•epli á — á rósenstripstrénu, þá skal ég
heita þér því, að héðan af skaltu aðeins
finna þar gallalaus — amerísk epli. —
Bless! —“
Hilda blátt áfram dansaði gegnum hall-
argarðinn. Hún var í sólskinsskapi. Af
hverju, má hamingjan vita.
„Ég fer annars ekki til tengdamömmu,
hugsaði hún — ég held að ég hafi farið
þangað tíu sinnum síðasta hálfa mánuð-
inn. Of mikið og of lítið eyðileggur allt
— segir Malla frænka. Og nú kemur Er-
lingur bráðum. Hvað það var inndælt, að
hann fékk þessa stöðu í stjórnarráðinu.
— Stjórnarráðs-ritari Erlingur Hauss.
Það er að minnsta kosti góð byrjun — og
svo getur hann ef til vill einhverntíma
■orðið sýslumaður heima. Löng leið og öll
«pp á móti, sagði Malla frænka, þegar
hún hafði verið að bollaleggja þetta
hérna um daginn. Og Aníta hafði hlegið
að henni.
Aníta var farin að daðra. — Sannar-
lega. Weymann — eitthvað í banka. Á
bíó í dag. Hún vildi líka fara á bíó. Hún
leit á armbandsúr sitt. Fimm mínútur
eftir til næstu sýningar á Paladsteatret.
Af stað. Hún hljóp við fót ofan Hallar-
brekkuna“.
„En — góðasta — fröken Ritter!“
„O — gott kvöld, lautinant Berg. Þér
haldið líklega, að ég sé gengin af göflun-
um að hlaupa svona. Mig langaði allt í
einu svo mikið til að fara á bíó —“
„Og ég var einmitt að hugsa um, að
mig hefði langað svo til að ná í yður og
fara með yður í 'Bristol. Þér munið — að
þér lofuðuð því að fara með mér —
seinna —“.
„Já, að hugsa sér — vitið þér bara hvað,
lautinant Berg — mig langar verulega til
þess“.
„Það gleður mig sannarlega. Þá sting
ég upp á bíó fyrst og Bristol á eftir“.
„En, lautinant Berg, hefir yður hlotn-
ast arfur? Eða hafið þér stolið?“
„Þér megið ekki segja neinum það. —
Stolið —
„Jæja, þá verð ég að taka sprettinn upp
brekkuna aftur. — Verð að hafa kjóla-
skifti, skiljið þér“.
„All right“.
Á stéttinni framan við húsið á Skógar-
vegi gekk hahn fram og aftur, sem var
eitthvað í banka. Hann heilsaði Hildu,
sem hafði verið kynnt honum lauslega.
„Hann er eflaust að bíða eftir Anítu“,
hvíslaði Hilda, „þau ætla ef til vill líka á
Bristol. — Ég skal vera svo fljót, — en
viljið þér ekki heldur koma með upp“.
„Þakk, ég ætla að bíða hérna“.
Og lautinant Berg fór að ganga fram og
aftur um gangstéttina.
Beint framundan útidyrunum gengu