Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 34

176
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
anda móti sér. „Það er eintómur galsi í
Dansanda, en ekki vonska. Það verður að-
eins að hafa gott taumhald á honum. Það
hefði verið dálaglegt, ef hann hefði fleygt
mér af baki rétt íyrir fæturna á ókunn-
ugum manni. Monseigneur hefði víst
ekki líkað, að ég þannig gæfi Dansanda
einkaleyfi á kenjum hans! Maður verður
að þjálfa sig vel til að ríða hestum
Monseigneurs! “
„Já, það er að minnsta kosti talsvert
taugaæsandi að ríða samhliða þeim!“
Díana hló glaðlega. Maðurinn, sem hún
hafði óttast að hitta, gerði henni þessa
eldraun auðvelda.
„Ég hefi fyllstu samúð með yður,
Monsieur! Var Shaitan mjög slæmur?“
„Ef vicomte Saint Hubert ætlar að telja
þér trú um, að hann hafi taugar, Díana“,
greip höfðinginn hlæjandi fram í, „þá
skaltu bara ekki trúa honum! Hann á
þær bókstaflega ekki til!“
Saint Hubert sneri sér fjörlega að
honum.
„Og, Ahmed? Jæja? Þú manst ef til
vill —?“ sagði hann hlæjandi, og nú rifj-
aði hann upp hverja endurminninguna
eftir aðra og hélt því áfram, unz máltíð-
inni var lokið. —
Gesturinn hafði komið með mesta fjölda
dagblaða og tímarita, og Díana hreiðraði
sig niður í dívankoddana með fangið fullt
af blöðum, sem hana dauðlangaði til að
lesa. En hvernig sem 'því nú var varið,
dofnaði sá áhugi hennar smám saman, er
hún gróf sig niður í alla þessa blaðahrúgu.
Hún varð þess brátt vör, að fjögurra
mánaða einangrun í eyðimörkinni gerði
henni erfitt fyrir með að halda þræðinum
í hinni síhreyfu rás viðburðanna. Ýmsar
tilvísanir reyndust henni óskiljanlegar, og
svörin oft út í hött. Henni virtist allt í
einu, eins og allir viðburðir út um heim
væru svo ómælanlega einskis virði sam-
anborið við það mikilvæga, sem fyrir
hana sjálfa hafði komið, eg gagntók hana
alla, svo að sál hennar rúmaði eigi neina
aðra hugsun. Leiðarenda eygði hún ekki,
og þorði heldur ekki að hugsa fram á við!
Hún ýtti frá sér öllum blöðunum og hélt
aðein? eftir einu tímariti, sem hún lézt
festa allan hugann við.
Gaston kom inn með kaffið. „Enfin,
Gaston, eftir tveggja ára bið aftur þennan
goðadrykk!“ kallaði greifinn glaðlega á
móti honum. „Það er ný kaffivél handa
yður í farangri mínum, vinur minn, það
er að segja, ef hún hefir þá þolað hinn
vandvirknislega frágang Henris“.
Hann færði Díönu bolla og setti hann
á set-skemil við hliðina á henni. „Ahmed
er upp með sér af því, að ég komi til að
heimsækja hann. En það geri ég nú ekki!
Ég kem til að drekka dásamlega kaffið
hans Gastons, og í hvert sinn, sem ég kem
hingað, læt ég hann fá nýja vél til þeirra
þarfa. Þessi síðasta er hreinasta fágæti af
hugviti. Fyrirgefið þér, en ég verð að
drekka það með tilhlýðilegum og verð-
skulduðum fjálgleik. Það er helgi-siður,
madame, en eigi matarhæfileg nautn!“
Hann leit í augu henni á ný með hinu
sama vingjarnlega og alúðlega augnaráði,
og hún roðnaði og laut djúpt niður yfir
blað sitt. Hún fann til þess ósjálfrátt, að
hann var að reyna að hjálpa henni með
því að spjalla um allskyns léttvæg og
sundurleit málefni með stakri nærgætni,.
er eigi lézt sjá hina tvíræðu og afar erf-
iðu aðstöðu hennar. Hún var honum
þakklát fyrir þessa nærgætni, er þó sam-
tímis særði hana. Hún gaf honum ná-
kvæmar gætur, er hann gekk aftur til
höfðingjans og settist við hliðina á hon-
um. Hatur það, sem hún um morguninn
hafði ætlað að láta bitna á honum, hafði
lognast út af þegar undir borðum, og nú
var aðeins eftir afbrýðisemi hennar —
og jafnvel hún hafði tekið svipbrigðum
og var orðin af öfund — sárustu öfund,.