Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 42

184
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hann gæti sokkið, lendi hann í óvæntri
freistingu og missi stjórn á sjálfum sér!“
„Og konan verður að líða!“ hrópaði Dí-
ana æst. „Líða fyrir þá fegurð, sem Guð
hefir veitt henni til bölvunar! Þá fegurð,
sem hún ef til vill hatar sjálf! Líða, unz
fegurð hennar bliknar og visnar! — Hve
mikið —“ hún þagnaði allt í einu og
beit á vörina. Samúðarkennd sú, sem
hún hafði mætt síðastliðna viku, og ósjálf-
rátt hafði snortið hana, og losað um þau
bönd, er hún hafði lagt á sig og tilfinn-
ingar sínar, hafði nú valdið því, að hún
talaði yfir sig. Hún varð því allt í einu
skelkuð við það trúnaðartraust, er vin-
samlegt viðmót hans hafði því nær lokk-
að út úr henni, og steinþagnaði. Hún, sem
var stolt og stórbrotin að eðlisfari, óttað-
ist meðaumkun þá, er hún nærri því hafði
ákallað.
„Afsakið! Fyrirgefið mér!“ sagði hún
kuldalega, „hugsanir mínar og tilfinning-
ra geta auðvitað ekki verið yður neitt
hugðarefni!“
„Þvert á móti! Það eru þær einmitt í
fyllsta máta!“ svaraði hann hiklaust.
„Eins og hvað? Eins og uppskurðar-
rannsóknarefni?11 sagði hún og hló biturt.
Verið þér þá fljótur að færa yður í upp-
skurðar-sloppinn og sækið viðstöðulaust
verkfæri yðar! Fórnardýrið bíður! Það
mun verða glæsileg mynd í næstu bók
yðar!“
„Madame!“
Hann hafði sprottið á fætur, og hún
iðraðist þegar gremju sinnar, horfði ang-
urvær á hann og rétti honum hendina.
„Æ, fyrirgefið mér! Ég hefði ekki átt
að segja þetta! Þér eigið það ekki skilið
af mér! Þér hafið verið mjög vingjarnleg-
ur við mig, og fyrir það er ég yður þakk-
lát. Fyrirgefið mér ókurteisi mína! Það
hlýtur að vera hitinn, sem gerir mig svo
óþolinmóða og gremjuþrungna — eða
haldið þér það ekki?“
Hann virtist ekki heyra þessa athuga-
semd hennar — þessa vesælu afsökun —
og lyfti skjálfandi fingrum hennar upp að
vörum sínum. „Ef þér viljið sýna mér
þann heiður að veita mér vináttu yðar og
traust“, mælti hann virðulega á sama
hátt og hinir fornu riddarar, — „þá stend-
ur líf mitt yður til boða!“
En meðan hann sagði þessi orð, tók-
rödd hans blæbrigðum. Snerting kaldra
fingra hennar vakti stríðan storm tilfinn-
inga hans, er sem snöggvast yfirbugaði
hann algerlega.
Hún dró ekki að sér höndina, en leit
undan og horfði dálitla stund ofan á
hundshausinn, sem lá í kjöltú hennar. Svo
leit hún aftur upp og horfðist djarflega í
augu við hann. „Tilboð yðar er of sjald-
gæft til þess að hafna því. Ef þér viljið
vera mér vinur, eins og þér eruð vinur
Monseigneurs —“ tautaði hún og leit und-
an, og fingur hennar titruðu lítið eitt í
hendi hans.
Hann hrökk við, og þrýsti ósjálfrátt
fast hönd hennar. Vinur monseigneurs!
Hann varð þess allt í einu var, að síðustu
fimm mínúturnar hafði hann alveg gleymt
höfðingjanum. Hann hafði gleymt öllu
utan við sig og umhverfis, sökum hinnar
ungu og yndislegu stúlku, sem stóð hjá
honum. Og hann varð alveg skelkaður við
ofurmagn geðshræringar þeirrar, er hafði
gagntekið hann algerlega svo óvænt og
skyndilega. Rólyndi hans, trygglyndi og
ástríðulausa vinsemd hafði sópazt alger-
lega á brott í ógurlegri hringiðu tilfinn-
inganna. Hjarta hans • lamdist í brjósti
hans, eins og það ætlaði að springa — og
allt hringsnerist fyrir augum hans. Svo
beit hann saman tönnunum og barðist við
að ná aftur sínu venjulega sang-froid.
Hann átti sannarlega til þessa ástríðu-
þrungnu skapgerð, sem Díana hafði orðið
vör í skáldsögu hans. Og nú hafði þetta
innra afl brotið af sér alla hlekki og